Hardloopnieuws

Hardlopen

door Henk van Duuren

Iedere najaar bereid ik me goed voor op een aantal winterloopjes. Lopen in de kou vind ik namelijk heerlijk. Tegen kou kun je je kleden en dat is prettig. Tegen hitte ben ik niet bestand en daarom verheug ik me altijd op de periode tussen november en maart. Allerlei loopjes in wisselende weersomstandigheden. Het maakt me ook niet uit hoe hard het vriest of hoe de ondergrond er uit ziet. Daar denken vele organisaties van loopevenementen anders over en lasten de wedstrijdjes af vanwege de slechte ondergrond en het risico voor de deelnemers.

Dat vind ik enigszins vreemd. Bij elke inschrijving staat namelijk met dik gedrukte letters geschreven dat de deelnemer mee doet op eigen risico. Dat laat niets aan duidelijkheid over. Je loopt wel of je loopt niet! De kou kun je trotseren met aangepaste kleding en als de ondergrond glad, glibberig of besneeuwd is pas je snelheid en je techniek aan. Volgens mij is dan onder de meeste omstandigheden te lopen.

Dat organisaties tot aflasten over gaan kan ik, vanuit andere perspectieven bekeken, wel begrijpen. Gebeurt er toch iets, valt een deelnemer en wordt er bijvoorbeeld een been gebroken, dan kan er, ondanks het ingevulde en ondertekende formulier met daarop de eigen risico clausule, een schadeclaim volgen. We kijken goed naar de uit Amerika overgewaaide gewoonte om overal een slaatje uit te slaan. Waarom proberen we het dan niet in Nederland? Lukt het iemand een keer om daar zijn gelijk te halen, dan voorzie ik een terugloop van loopevenementen. Geen enkele organisator wil gedurende het gehele evenement met samengeknepen billen van spanning en onzekerheid rond lopen. Dat valt natuurlijk wel te verzekeren. Een logische oplossing en een verhoging van de organisatiekosten is een natuurlijk gevolg.

Daarnaast is er de ophef die dan gemaakt wordt door de sensatiepers. Flinke antireclame als er iemand onderuit gaat en iets breekt. Dat wordt dan ruim uitgemeten en de organisatie wordt geslachtofferd. Daar zit het clubje goedwillende hardloopliefhebbers ook niet op te wachten. Voorzichtigheid troef. De loop wordt afgelast.

Ik begrijp hun handelen wel, maar waardeer het niet. Het is toegeven aan de massahysterie die we met zijn allen creëren. Als er twee druppen water extra vallen, het een beetje harder waait dan normaal of er een sneeuwlaag van twee centimeter ligt wordt er een weeralarm afgegeven. Allerlei goede raad wordt via radio en televisie naar ons hoofd geslingerd en daar moeten we dan naar handelen. “Mooi niet!” denk ik dan en gebruik mijn eigen nuchtere verstand en bepaal zelf wel wat wel en niet kan. Het moet wel heel erg te keer gaan, wil ik mijn passie niet volgen.

Het sneeuwt dikke vlokken, het is glad, het waait. Ik trek mijn loopkleding aan en als ik de achterdeur uitloop roept mijn vrouw me na: “Neem je je mobieltje mee. Voor de zekerheid!” Ook nu denk ik “Mooi niet!” en ren blijmoedig de witte wereld in. Ik zoek de mooiste en ruigste routes op. Boven op de top van een voormalige vuilnisbelt sta ik even stil en geniet van het moment dat de maan het van de zon gaat over nemen. Geen mens te bekennen, de fletse zon die wegzakt achter de horizon, een vlucht ganzen vliegt gakkend over en een honderden kraaiachtigen strijken neer in de toppen van de populieren om er de nacht door te brengen. De kou doet mijn gezicht tintelen en door de snijdende wind loopt een traan over mijn wang. Ik bedenk dat niemand weet waar ik ben en het voelt goed. Het begint te sneeuwen en ik vervolg mijn route. Het loopt zwaar in de dikke sneeuwlaag. Plots kruisen twee reeën op nog geen tien meter mijn pad. Ik glimlach. Het lukt amper door de kou in mijn gezicht. Ik verlaat het bos en via de gladde, maar goed te belopen wegen snel ik huiswaarts. Na een tocht van anderhalf uur open ik met een moe en voldaan gevoel de achterdeur. “Was het wel verantwoord?” vraagt mijn vrouw. “Nee schat, vast niet volgens de geldende normen, maar wel voor mij. Ik ben maar wat blij dat ik dit loopje niet heb afgelast! Het was puur genieten!” Ik stiefel naar boven en bedenk dat ik geluk heb gehad bij de afgelasting. Onder eigen verantwoordelijkheid, op eigen risico gelopen in een prachtige koude witte wereld. Een pracht ervaring die niemand me nog afpakt. Mooi niet!

Henk van Duuren