Loopletters:de N van New York City Marathon

© Jan Schellekens

Nee maar Gosse,

Jij staat op de eerste zondag van november dus niet in het Griekse plaatsje Marathon noch aan de voet van de Brandaris op Terschelling, maar bij de opgang van de Verrazano Narrows Bridge!
Prijs je gelukkig dat je via een officieel aangewezen reisbureau een gegarandeerde plaats in het startvak hebt kunnen bemachtigen, al heb je daar fors voor in de buidel moeten tasten. Dit jaar waren er 98.000 aanmeldingen voor de verloting van circa 40.000 startnummer. Daar gaan echter eerst alle inreizende buitenlanders van af en vervolgens de categorieën die automatisch van deelname verzekerd zijn: actieve leden van de New York Road Runners; lopers die vorig jaar hun inschrijving moesten annuleren vanwege een blessure of andere omstandigheden; pechvogels die drie keer op een rij uitgeloot werden; “finishers” van minimaal 15 voorgaande edities.
Ook lopers die het laatste jaar een snelle tijd hebben neergezet op een (halve) marathon krijgen voorrang: bijvoorbeeld 2:55 uur voor heren-senioren of 3:52 voor 50+vrouwen. Hoewel de limiet voor 50+heren op de marathon (3:30) voor mij voorlopig onhaalbaar is, voldoe ik zonder veel problemen aan de alternatieve eis van een halve marathon onder 1:40. Maar wees gerust, Gosse, ik ga niet mee. Ik ben in 2005 al geweest en koester die ervaring. Daarom heb ik aan een tweede keer geen behoefte.

Dat neemt niet weg dat ik met je meeleef. Het verblijf in New York is op zich al een geweldige ervaring. Of liever gezegd: in Manhattan, want aan meer kom je nauwelijks toe. De hectiek van “the city that never sleeps” is indrukwekkend. Ook de betrokkenheid van de New Yorkers bij hun marathon verraste me. Ze zijn er trots op dat zoveel buitenlanders en zoveel Amerikanen uit andere staten hun stad bezoeken voor deze wedstrijd. En ze hebben oprecht bewondering voor degene die de uitdaging aangaat om 26.2 mijl hard te lopen. Op M-day staan er dan ook twee miljoen mensen langs beide kanten van het parcours die de lopers voortdurend aanmoedigen met handgeklap en geschreeuw. Zodra ze iemand ontwaren met zijn naam op zijn shirt, leggen ze oogcontact en sporen hem aan met naam en toenaam. Het “Go, go, Gosse! You can do it!” zal straks herhaaldelijk klinken, waarbij je waarschijnlijk omgedoopt zal worden tot “ghozzie”.

En dan te bedenken dat dit spektakel ooit begon met een wedstrijd van vier rondjes door het Central Park, georganiseerd door de New York Road Runners. Het inschrijfgeld bedroeg destijds één dollar. Van de 127 lopers in 1970 finishten er 55. Ter gelegenheid van het tweehonderjarig bestaan van de Verenigde Staten in 1976 zette Fred Lebow een parcours uit dat de eenheid van New York moest symboliseren. De marathon vertrok van Staten Island en eindigde via Brooklyn, Queens en The Bronx in het Central Park op Manhattan. Temidden van de 2090 deelnemers trok vooral tweevoudig Olympisch marathon-kampioen Frank Shorter de aandacht van journalisten en TV-stations. De NYCM werd een gebeurtenis waar de media niet omheen konden.

De naam van Fred Lebow is voor eeuwig verbonden met de New York City Marathon. Van 1970 tot 1993 was hij race-director. Sinds zijn overlijden in 2004, wordt zijn standbeeld jaarlijks bij de finish in Central Park neergezet. De Roemeense Amerikaan met het onafscheidelijke petje was zelf ook marathonloper en liep 69 marathons in 33 landen. Maar zijn mooiste marathon was ongetwijfeld die in 1992. Nog nauwelijks hersteld van de hersentumor die hem in 1990 had getroffen, liep hij samen met negenvoudig winnares Grete Waitz nog eenmaal ”zijn” NYCM.

Met nieuw-wereldse lopersgroet,
Eric

De auteur publiceert ook een eigen weblog: Klik hier om “lopen op de weg” te bezoeken

© Hardloopnieuws.nl