Hardloopnieuws

Still youtube

Nina Kuscsik, winnares van de eerste officiële vrouwenrace bij de Boston Marathon, twee keer winnares in New York en een belangrijke vroege pleitbezorger voor vrouwenlopen, overleed op 8 juni in Huntington Station, Long Island, New York.Ze was 86 jaar.

Volgens haar familie stierf ze vredig na een lange strijd met de ziekte van Alzheimer en ademhalingsproblemen.Kuscsik was een pionier. Ze liep Boston in 1969, nog voordat vrouwen officieel mochten meedoen, en won de historische eerste vrouwentitel in 1972. Als New Yorkse deed ze in 1970 als eerste vrouw mee aan de marathon van die stad en won ze die in 1972 en 1973. Ze was ook een effectieve activiste, nam zware commissiewerkzaamheden op zich en was persoonlijk verantwoordelijk voor het verkrijgen van de eerste officiële goedkeuring voor Amerikaanse vrouwen om verder dan 5 mijl te lopen en “in speciale gevallen” marathons te lopen.

Ze deed het ook goed op academisch gebied, ze slaagde op haar 16e voor de middelbare school en ging twee jaar verpleegkunde studeren aan het Brooklyn College. Haar eerste ervaring in het ageren tegen verouderde regelgeving deed ze op toen ze een succesvolle campagne leidde om afgestudeerde verpleegkundigen op hun 18e in aanmerking te laten komen voor een baan in een ziekenhuis in plaats van te wachten tot ze 20 waren. Ze werkte in het New York Hospital, op de fiets zo’n 10 mijl van Brooklyn.

Nina Louise Kuscsik, geboren op 2 januari 1939 in Brooklyn, groeide op in een gezin met beperkte middelen, in een tijd waarin het zelfs moeilijk was om een atletiekbaan te bereiken en hardloopschoenen onbetaalbaar waren. Ze speelde straatspelletjes. In haar vroege tienerjaren ging ze met vrienden rolschaatsen, door van en naar de locatie te liften. Ze had talent en inzet en op haar 18e was ze goed genoeg om het land over te steken (met een gedeelde auto) voor de nationale kampioenschappen rolschaatsen in San Francisco. Ze ontdekte een ander talent toen ze een racefiets kreeg en won uiteindelijk staatstitels in New York in schaatsen, rolschaatsen en baanwielrennen.

Ze deed wat aan hardlopen als zomertraining voor het schaatsen, maar ze was eind 20, getrouwd en had drie kinderen, voordat ze inspiratie opdeed uit het boek Joggen van Bill Bowerman. In 1968 las ze op 29-jarige leeftijd over Elaine Pedersen die op 31-jarige leeftijd de marathon van Boston liep. Ze dacht: “Dat kan ik ook”, en dat deed ze ook. In 1969 liep ze 3:46 voor een officieuze derde plaats, achter Sara Mae Berman en Pedersen. Het jaar daarop verbeterde ze zich tot 3:12:16, tweede achter Berman. Deze vroege Boston resultaten voor vrouwen zijn met terugwerkende kracht officieel verklaard. Ze werd zonder problemen toegelaten tot de eerste marathon van New York City in 1970 en startte als enige vrouw, maar werd ziek door een virus en finishte niet. In de New York van 1971 was ze een van de eerste vrouwen ter wereld die drie uur liep, ze liep 2:56:04 en eindigde als tweede voor Beth Bonner.