Nummer 1178
21 januari 2014 (0 reacties)Hardlopen
Door Henk van Duuren
Mijn loopwerk voor die dag was voltooid, de halve marathon zat er op. De forse tegenwind had me parten gespeeld en mijn loopmaatje kon ik niet meer volgen. Het hoofd wilde nog wel, maar de benen liepen vol. Door zo technisch mogelijk te gaan lopen kon ik de snelheid er nog een beetje in houden. De finish kwam als een verlossing en de bemoedigende woorden van de speaker gleden langs me heen en drongen pas veel later tot me door. De pijn van het afzien vloeide langzaam uit mijn lijf, terwijl ik sinaasappelpartjes leeg zoog bij het speciaal daarvoor ingerichte kraampje. De voldoening, dat het me weer gelukt was om binnen anderhalf uur te finishen, kreeg de overhand. Mijn loopmaatje had een persoonlijk record gelopen en dat vierden we met een handdruk en een high-five. We trokken het droge T-shirt aan, dat ons na de finish was aangereikt en wandelden tevreden terug naar de kleedruimte.
De kleedcabines onder de tribune van de plaatselijke voetbalclub waren in het donker gehuld en een jonge man en vrouw doolden er rond op zoek naar de lichtknop. We hielpen zoeken en kwamen tot de ontdekking dat het licht geregeld werd door sensoren, die reageerden op bewegingen. Mijn loopmaatje keek er even naar en zag dat ze naar boven gedraaid waren. “Flikken ze bij ons op het werk ook wel eens!” verduidelijkte hij en draaide intussen de sensor iets bij. Meteen flitste het licht aan en stond we oog in oog met het stel. Het meisje was zichtbaar nerveus. “Komen we nog wel op tijd bij de start van de tien kilometer?” vroeg ze. We konden haar geruststellen. De tien kilometer startte pas over een half uur. “Het wordt haar eerste tien kilometer!” vertelde de jongeman. “We hebben er samen een half jaar voor getraind! Ons doel is om het binnen het uur te halen.” “Ik weet niet of ik dat wel haal!” zei het meisje zich daarbij op voorhand verontschuldigend.
Ik keek eens goed naar haar en zag een ranke, slanke dame van midden twintig met het figuur van een 800 meter loopster en vroeg haar hoe vaak en hoe veel ze getraind had. “Drie keer in de week, maar in het begin was ik na 200 meter al helemaal stuk!” antwoordde ze. De jongeman sloeg, glimmend van trots en duidelijk verliefd op deze mooie brunette, de hand om haar schouder en zei dat ze een natuurtalent was. “Met aanleg voor de 800 meter?” informeerde ik. “Dan verslaat ze met gemak!” was zijn antwoord. “Ze loopt zo gemakkelijk en elegant, ik wou dat ik zoveel talent had!” vulde hij aan. “Ze is pas met atletiek begonnen toen ze mij leerde kennen!” Op dat moment duwde de jonge vrouw hem zachtjes voor zich uit en zei dat ze op moesten schieten.
Ik vroeg haar nog snel waarom ze de tien kilometer liep en niet een kortere afstand. Dat was het gevolg van een weddenschap met haar vriendinnen. “Dat krijg je als je vriendje een hardloper is. Ik wil het halen, want anders moet ik ze allemaal op een etentje trakteren en daar heb ik het geld niet voor. Student hè!” Ik knikte begrijpend en wenste haar succes. Aan het eind van de gang draaide ze zich nog even om en riep terwijl ze haar startnummer omhoog niet: “Je moedigt me straks toch wel even aan. Nummer 1178 heeft dat nodig!”
Na het douchen liepen we naar het parcours en zagen haar, gelijk oplopend met haar vriend, voorbijkomen. Met een rood hoofd van de inspanning, maar soepel lopend als een gazelle, snelde ze voort. Ons geroep ontving ze met een blijde glimlach en haar vriend stak de duim hoog. “Binnen een uur en met gemak!” riep hij ons toe.
“Gaan ze redden! Die meid loopt zo gemakkelijk!”, waren de constaterende woorden van mijn loopmaatje. Ik was het daar van harte mee eens. “Waar vriendschap en een weddenschap al niet toe kunnen leiden. En nu maar hopen dat ze de smaak te pakken heeft gekregen.”, vervolgde hij. Ik zei dat ik er niet aan twijfelde als die vriend de ‘ware Jacob zou zijn. “Die houdt haar wel aan het lopen. Heeft ze toch mooi twee liefdes voor het leven!” Met die constatering stapten we in de auto om daar ons eigen prestatie tot in den treuren na te bespreken, want als lopen je liefde is krijg je er nooit genoeg van.
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Nummer 1178
10 september 2006 (0 reacties)Hardlopen
Door Henk van Duuren
Mijn loopwerk voor die dag was voltooid, de halve marathon zat er op. De forse tegenwind had me parten gespeeld en mijn loopmaatje kon ik niet meer volgen. Het hoofd wilde nog wel, maar de benen liepen vol. Door zo technisch mogelijk te gaan lopen kon ik de snelheid er nog een beetje in houden. De finish kwam als een verlossing en de bemoedigende woorden van de speaker gleden langs me heen en drongen pas veel later tot me door. De pijn van het afzien vloeide langzaam uit mijn lijf, terwijl ik sinaasappelpartjes leeg zoog bij het speciaal daarvoor ingerichte kraampje. De voldoening, dat het me weer gelukt was om binnen anderhalf uur te finishen, kreeg de overhand. Mijn loopmaatje had een persoonlijk record gelopen en dat vierden we met een handdruk en een high-five. We trokken het droge T-shirt aan, dat ons na de finish was aangereikt en wandelden tevreden terug naar de kleedruimte.
De kleedcabines onder de tribune van de plaatselijke voetbalclub waren in het donker gehuld en een jonge man en vrouw doolden er rond op zoek naar de lichtknop. We hielpen zoeken en kwamen tot de ontdekking dat het licht geregeld werd door sensoren, die reageerden op bewegingen. Mijn loopmaatje keek er even naar en zag dat ze naar boven gedraaid waren. “Flikken ze bij ons op het werk ook wel eens!” verduidelijkte hij en draaide intussen de sensor iets bij. Meteen flitste het licht aan en stond we oog in oog met het stel. Het meisje was zichtbaar nerveus. “Komen we nog wel op tijd bij de start van de tien kilometer?” vroeg ze. We konden haar geruststellen. De tien kilometer startte pas over een half uur. “Het wordt haar eerste tien kilometer!” vertelde de jongeman. “We hebben er samen een half jaar voor getraind! Ons doel is om het binnen het uur te halen.” “Ik weet niet of ik dat wel haal!” zei het meisje zich daarbij op voorhand verontschuldigend.
Ik keek eens goed naar haar en zag een ranke, slanke dame van midden twintig met het figuur van een 800 meter loopster en vroeg haar hoe vaak en hoe veel ze getraind had. “Drie keer in de week, maar in het begin was ik na 200 meter al helemaal stuk!” antwoordde ze. De jongeman sloeg, glimmend van trots en duidelijk verliefd op deze mooie brunette, de hand om haar schouder en zei dat ze een natuurtalent was. “Met aanleg voor de 800 meter?” informeerde ik. “Dan verslaat ze met gemak!” was zijn antwoord. “Ze loopt zo gemakkelijk en elegant, ik wou dat ik zoveel talent had!” vulde hij aan. “Ze is pas met atletiek begonnen toen ze mij leerde kennen!” Op dat moment duwde de jonge vrouw hem zachtjes voor zich uit en zei dat ze op moesten schieten.
Ik vroeg haar nog snel waarom ze de tien kilometer liep en niet een kortere afstand. Dat was het gevolg van een weddenschap met haar vriendinnen. “Dat krijg je als je vriendje een hardloper is. Ik wil het halen, want anders moet ik ze allemaal op een etentje trakteren en daar heb ik het geld niet voor. Student hè!” Ik knikte begrijpend en wenste haar succes. Aan het eind van de gang draaide ze zich nog even om en riep terwijl ze haar startnummer omhoog niet: “Je moedigt me straks toch wel even aan. Nummer 1178 heeft dat nodig!”
Na het douchen liepen we naar het parcours en zagen haar, gelijk oplopend met haar vriend, voorbijkomen. Met een rood hoofd van de inspanning, maar soepel lopend als een gazelle, snelde ze voort. Ons geroep ontving ze met een blijde glimlach en haar vriend stak de duim hoog. “Binnen een uur en met gemak!” riep hij ons toe.
“Gaan ze redden! Die meid loopt zo gemakkelijk!”, waren de constaterende woorden van mijn loopmaatje. Ik was het daar van harte mee eens. “Waar vriendschap en een weddenschap al niet toe kunnen leiden. En nu maar hopen dat ze de smaak te pakken heeft gekregen.”, vervolgde hij. Ik zei dat ik er niet aan twijfelde als die vriend de ‘ware Jacob zou zijn. “Die houdt haar wel aan het lopen. Heeft ze toch mooi twee liefdes voor het leven!” Met die constatering stapten we in de auto om daar ons eigen prestatie tot in den treuren na te bespreken, want als lopen je liefde is krijg je er nooit genoeg van.
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.