Hardloopnieuws

Door Jitze Weber

Met een goedgevuld sporthart kunnen hardlopers de Spelen tegemoet zien. Van alle hardlopers in Nederland is maar een fractie lid van een club en dan gaat het meestal om trimmers. Van alle leden van de Atletiekunie is vervolgens weer een heel klein deel wedstrijdgericht met baanatletiek bezig en net dat hele kleine deeltje van het grote geheel onderscheidt zich nu in het voortraject naar Londen. Opmerkelijk, maar zeker niet verrassend met een bondscoach als bijvoorbeeld Troy Douglas. Wie feest zaait, zal feest oogsten. Zijn grootste verrichting is te vinden in de manier waarop hij de lol tot onderdeel van het trainingstraject heeft gemaakt. De baanatletiek wordt met mensen als Troy weer leuk en hij heeft zelf mogen ervaren dat het lopen van een goede 200 meter net zo goed een lange eenzame weg is als de aanloop naar een nieuw Nederlands record op de marathon. Dan was er nog de prestatie van Gregory Sedoc. Ongelofelijk knap hoe hij zich in korte tijd weer oprichtte na een lange schorsing omdat de boekhouding niet klopte. Die vervelende invulblaadjes zijn bedacht door controleurs uit het middenveld. Als administrateurs staan we toch wereldwijd goed bekend en tegelijkertijd verliezen we vaak op administratieve gronden. Tijdens een Tour rijdt er soms een Deen mee om de zelfkastijding vorm te geven. Jeetje , in het geel, wat doen we verkeerd? Bij het voetballen ook al. Eerst moest Morten Olsen wijken voor de kaasboeren bij Ajax, nu zat hij als rustpunt bij de Denen op de bank terwijl de voetbalsterrenhemel boven Nederland langzaam doofde. Lekker blijven lopen jongens! Alles goed met de BMI? Ons feestje komt nog. Op de weg is het tenslotte altijd feest tegenwoordig. Daar gaat nog heel wat uit voortkomen. Met twee dames aan de start van de Olympische marathon mogen we niet klagen en voor Rio ziet het er eigenlijk ook wel zonnig uit. Er is toch heel wat talent in ontwikkeling. Daphne Schippers, het grote sprinttalent, goede werpers, al die anderen die nu net onder de grens trainen, de sudderlappentijd lijkt langzamerhand echt voorbij. Is dat zo?

Het sportklimaat in Nederland blijft een schoolmeestercultuur. Misschien kom ik zelf ook wel heel belerend over, maar ik weet tenminste dat het mijn gebrek is. Soms pas je niet helemaal in de tijd waarin je leeft. Ik blijf een negentiende-eeuwer in mijn hoofd. Dat verklaart mijn schrijfstijl misschien een beetje. Een beetje roeien met de familie Kegge als onderdeel van een tienduizendurenplan. Mijn ambitie was het niet om zo veel te sporten als ik later deed. Het sporten was een oplossing die voorkwam uit kennis die ik lerend en combinerend tot een structuur verbouwde. Onderzoeker wilde ik worden, maar het ging helaas anders. Anders kan het leven ook nog regelmatig leuk zijn, maar dat lijkt niet meer belangrijk. Bovenaan staat de ongedekte cheque die we geld noemen. Daarmee bouwen we kastelen voor onze topzware organisaties en of het nu om thuiszorg of atletiek gaat : ergens onderaan op de loonlijst bungelen een paar mensen die het allemaal moeten doen. De organisatie heeft zichzelf in alle takken van sport en maatschappelijk leven tot doel verheven. Zie daar nog maar eens een bal in te krijgen.

Terug naar de nabije toekomst. De vakantie is er niet om opgelopen trainingsachterstanden weg te werken. Lekker rondhobbelen op onbekende wegen. Misschien maar weer eens naar Denemarken, lekker rustig en goed voor de benen met heel veel flauwe hellingen. België is ook een optie. Zeker is dat ik loop waar ik ben zoals ik ben omdat ik loop. Bij heel veel hardlopers is dat op een andere manier ook zo. Duizenden uren kun je hardlopend doorbrengen zonder in Londen terecht te komen. Tienduizenden uren kan ook. Compensatiegedrag tegen ontheemding, verlies of een dikke pens. Uiteindelijk twijfel ik aan alles en dat schijnt een goede manier te zijn om ergens achter te komen.

© hardloopnieuws.nl