Pasta
Het sterk afgetrainde legertje marathonlopers had na een lange busreis de tassen in de hotelkamer gesmeten. Samen met de meegereisde supporters werd koers gezet naar een van tevoren besproken Italiaans restaurant. Lekker stapelen voor de marathon was de achterliggende gedachte. Bij het betreden van het zeer fraaie etablissement boog de ober als een knipmes en straalden de serveersters bij het zien van de strak in het vel zittende mannen.
21 januari 2014 (0 reacties)Hardlopen door Henk van Duuren
Door Henk van Duuren
Veertig man zocht een plekje rond de bij elkaar gedirigeerde tafeltjes en voordat het achterwerk de stoel geraakt had was er al, op een zeer gracieuze manier, een glas water ingeschonken uit een te duur uitziende fles. De menukaart werd geoffreerd en de Italiaanse ober, in een net iets te strak stralend wit overhemd, verduidelijkte alles met behulp van een ouderwets schoolbord. Het merendeel van de lopers keek naar de tafeltjes naast hen en schrok van de minimale porties, die op veel te grote borden prijkten. “Die porties passen bij mij in een holle kies!” opperde de een. “Zullen we opstappen en naar een Pizzeria gaan?” werd er voorgesteld. De meegereisde dames genoten echter van alle chique en één van hen sloeg aan het onderhandelen met de drie turven hoge ober. Er werd een vaste prijs afgesproken en er mocht net zoveel pasta gegeten worden, totdat iedereen genoeg had. De ober leek tevreden, klapte op hoofdhoogte in de handen en de meisjes schonken nog maar eens een glas water in. Niet veel later stonden er broodjes op tafel en voordat de dames bij het doorgeefluik naar de keuken stonden, waren de bakjes leeg en bood de tafel een troosteloze aanblik. Een panorama van lege rieten mandjes opgesmukt met de bekende groene flessen mineraalwater. Gelukkig volgde snel een eenmanshap Lasagne op een bord met een omtrek van minstens 1 meter en 60 centimeter. Voordat er met de ogen geknipperd kon worden was die hap verdwenen in de richting van hoorbaar knorrende magen. De serveersters ruimden snel af en op een nieuw bord, in de vorm van een willekeurig neergegooide sjaal, lag, heel even, een werkelijk voortreffelijk smakende korrelige pasta. Twee tellen later was alles al weer op en de dames verhoogden hun loopsnelheid. Borden werden aan- en afgevoerd, de afwasautomaat maakte overuren en de eigenaresse kwam eens kijken wie de ongekende drukte in de keuken veroorzaakte. Ze zag scharminkels, die als holle bolle Gijzen, het ene na het andere bord pasta in recordsnelheid op aten, sneller als sneeuw voor de zon kan smelten. Ze lachte breeduit en genoot van het schransende volk. Er waren al vier gangen met de minimale porties en in diverse kleuren geserveerd, voordat ze in de keuken op het idee kwamen dat er op de grote platte schalen ook bijpassende porties geleverd konden worden. Het eettempo bleef hoog, als was het een opmaat naar een goed tijd in de marathon. Ten slotte mocht er nog een voorkeurspasta gekozen worden door de gasten. De gewenste pasta was echter op en met een beschaamd gezicht serveerden de nu bijna rennende dames een niet gewenst product. Alle pasta was daarna schoon op, er werd nog een kopje koffie gedronken en de trainer kreeg de rekening aangereikt. Zijn ogen werden nog groter dan de pastaborden. “We hebben voor meer geld aan water opgedronken dan ik in een heel jaar voor mijn hele huis verbruik!” constateerde hij ontzet. Met lege beurzen, maar met volle magen verlieten de marathonlopers het restaurant. De eigenaresse zwaaide ieder persoonlijk uit. “Tot volgend jaar!” riep ze enthousiast. “Misschien!” antwoordde de trainer en staarde haar met waterige ogen aan. “Zeker!” was haar antwoord, waarbij ze haar aller charmantste glimlach toonde. De trainer keek nog eens op de rekening, zag de prijs voor al het water en mompelde binnensmonds: “Zeker van niet! Pasta, basta!”
© hardloopnieuws.nl
Gerelateerd
Pasta
Het sterk afgetrainde legertje marathonlopers had na een lange busreis de tassen in de hotelkamer gesmeten. Samen met de meegereisde supporters werd koers gezet naar een van tevoren besproken Italiaans restaurant. Lekker stapelen voor de marathon was de achterliggende gedachte. Bij het betreden van het zeer fraaie etablissement boog de ober als een knipmes en straalden de serveersters bij het zien van de strak in het vel zittende mannen.
7 oktober 2010 (0 reacties)Hardlopen door Henk van Duuren
Door Henk van Duuren
Veertig man zocht een plekje rond de bij elkaar gedirigeerde tafeltjes en voordat het achterwerk de stoel geraakt had was er al, op een zeer gracieuze manier, een glas water ingeschonken uit een te duur uitziende fles. De menukaart werd geoffreerd en de Italiaanse ober, in een net iets te strak stralend wit overhemd, verduidelijkte alles met behulp van een ouderwets schoolbord. Het merendeel van de lopers keek naar de tafeltjes naast hen en schrok van de minimale porties, die op veel te grote borden prijkten. “Die porties passen bij mij in een holle kies!” opperde de een. “Zullen we opstappen en naar een Pizzeria gaan?” werd er voorgesteld. De meegereisde dames genoten echter van alle chique en één van hen sloeg aan het onderhandelen met de drie turven hoge ober. Er werd een vaste prijs afgesproken en er mocht net zoveel pasta gegeten worden, totdat iedereen genoeg had. De ober leek tevreden, klapte op hoofdhoogte in de handen en de meisjes schonken nog maar eens een glas water in. Niet veel later stonden er broodjes op tafel en voordat de dames bij het doorgeefluik naar de keuken stonden, waren de bakjes leeg en bood de tafel een troosteloze aanblik. Een panorama van lege rieten mandjes opgesmukt met de bekende groene flessen mineraalwater. Gelukkig volgde snel een eenmanshap Lasagne op een bord met een omtrek van minstens 1 meter en 60 centimeter. Voordat er met de ogen geknipperd kon worden was die hap verdwenen in de richting van hoorbaar knorrende magen. De serveersters ruimden snel af en op een nieuw bord, in de vorm van een willekeurig neergegooide sjaal, lag, heel even, een werkelijk voortreffelijk smakende korrelige pasta. Twee tellen later was alles al weer op en de dames verhoogden hun loopsnelheid. Borden werden aan- en afgevoerd, de afwasautomaat maakte overuren en de eigenaresse kwam eens kijken wie de ongekende drukte in de keuken veroorzaakte. Ze zag scharminkels, die als holle bolle Gijzen, het ene na het andere bord pasta in recordsnelheid op aten, sneller als sneeuw voor de zon kan smelten. Ze lachte breeduit en genoot van het schransende volk. Er waren al vier gangen met de minimale porties en in diverse kleuren geserveerd, voordat ze in de keuken op het idee kwamen dat er op de grote platte schalen ook bijpassende porties geleverd konden worden. Het eettempo bleef hoog, als was het een opmaat naar een goed tijd in de marathon. Ten slotte mocht er nog een voorkeurspasta gekozen worden door de gasten. De gewenste pasta was echter op en met een beschaamd gezicht serveerden de nu bijna rennende dames een niet gewenst product. Alle pasta was daarna schoon op, er werd nog een kopje koffie gedronken en de trainer kreeg de rekening aangereikt. Zijn ogen werden nog groter dan de pastaborden. “We hebben voor meer geld aan water opgedronken dan ik in een heel jaar voor mijn hele huis verbruik!” constateerde hij ontzet. Met lege beurzen, maar met volle magen verlieten de marathonlopers het restaurant. De eigenaresse zwaaide ieder persoonlijk uit. “Tot volgend jaar!” riep ze enthousiast. “Misschien!” antwoordde de trainer en staarde haar met waterige ogen aan. “Zeker!” was haar antwoord, waarbij ze haar aller charmantste glimlach toonde. De trainer keek nog eens op de rekening, zag de prijs voor al het water en mompelde binnensmonds: “Zeker van niet! Pasta, basta!”
© hardloopnieuws.nl
Reacties
Geen reacties.
Al een account, log hier in.