Hardloopnieuws

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Berglopers Maykel en Bjorn Geerdink (of is de volgorde andersom?) in de Zwitserse Alpen

Genietend van het fraaie herfstzonnetje stond ik met Maykel Geerdink na te praten over de pas gelopen marathon. Maikel is de andere helft van een eeneiige hardlopende tweeling. Het klinkt verwarrend, maar dat is het ook, een ontmoeting met deze synchroon lopende, sportende, bergop rennende en honderd procent op elkaar lijkende midden dertigers. Hardlopen is hun lust, leven, kortom hun alles. Maykel stond me uit te leggen hoe het kwam dat hij halverwege de Berlijn marathon wegens een blessure de strijd moest staken. Zijn tweelingbroer hoorde het, ontspannen zittend op de grond, met een glimlach aan. Hij had de wedstrijd wel gelopen, maar toonde meer medeleven met de blessure van zijn broer, dan dat hij genoot van zijn eigen prestatie. Het dreigde even naar licht somberen over te gaan, totdat ons oog viel op een tafereel aan de overkant van de straat.

In Berlijn hebben ze het zo geregeld dat je aan de ene kant van de straat met je startnummer je spullen op kunt halen. Vervolgens stap je naar het midden van de weg. Daar staat een grote tent met kleedgelegenheid aan de ene en de mogelijkheid om te douchen aan de andere zijde. Ben je klaar met je verfrissen en aankleden, dan is er aan de overkant van de straat een groot grasveld, waar je heerlijk kunt zitten. Vanaf dat grasveld zagen we hoe een fris gedouchte spiernaakte man uit de tent kwam met een tas in zijn hand en een mobiel telefoontje aan zijn oor. Hij had totaal geen oog voor zijn omgeving en voelde beslist geen schaamte voor zijn naakt zijn. “Het is een smoothy” concludeerde Maykel “dat is een vent die zich overal scheert behalve zijn hoofdhaar!” doceerde hij verder. Ik keek nog eens een keer heel goed en inderdaad, Maykel had kennis van zaken, die vent was overal geschoren en zijn huid leek zo glad als die van een baby. De adonis, het was namelijk een jongeman van meer dan gemiddelde schoonheid met alles in fortuinlijke proporties er op en er aan, zette zijn sporttas neer, krabde zich met zijn ene hand op het hoofd en hield met de andere hand het telefoontje tegen zijn oor. Hij ging helemaal op in het gesprek.

Op nog geen twee meter van hem vandaan zat op een rond betonblok een vrouw, type bibliothecaresse uit de jaren zestig van de vorige eeuw. Oubollig gekleed, sandalen aan de voeten, een rok tot op de enkels, een eigen gebreid vestje, het kleurloze haar met een stiekje samengebonden tot een warrig paardenstaartje en op het puntje van de neus een te forse leesbril. Ze zat met de benen kuis over elkaar en geforceerd geconcentreerd te lezen in een boekje. Af en toe keek ze geërgerd op met de blik van iemand die zit te wachten op een persoon, die maar niet komt opdagen. Op het moment dat onze smoothy de tas neerzette en verder ging met zijn telefoongesprek keek de vrouw in zijn richting. Ze aanschouwde frontaal heel zijn niet onaanzienlijke glorie, haar ogen puilden uit, de bril viel van het puntje van haar neus in haar schoot en op haar gezicht kwam een blik van verbijstering, overgaand in afgrijzen, gevolgd door een abrupt verbolgen afwenden van het hoofd. Ze kromp helemaal in elkaar alsof ze een pijnscheut in haar maagstreek kreeg, draaide haar rug naar de naaktloper en straalde totale afkeer uit.

Maykel en ik zagen het tafereel. De anders niet zo uitbundige andere helft schaterde het uit, sloeg zich op de knieën, vergat dat zijn sporttas achter hem stond, viel achterover dwars door een hegje en belandde bovenop zijn niets vermoedende ene helft. Hilariteit alom. Hij krabbelde overeind, nog steeds met een grote grijns op zijn gezicht. We zagen hoe de bibliothecaresse wegliep met een net gearriveerde hardloper, heftig verontwaardigd gesticulerend, omkijkend en wijzend naar de nog steeds zich van zijn omgeving niet bewust lijkende en ongedwongen telefonerende streaker. “Als we de reactie van die vrouw gefilmd hadden, dan ging dat filmpje de hele wereld over. Een gegarandeerde tophit voor you tube!” grijnslachte Maykel. “Het is jammer dat we er niet meer mensen van kunnen laten genieten!” Het hoofd van de nog enigszins beduusde Bjorn verscheen boven de heg. Maykel wees naar de naaktloper en vroeg aan zijn broer: “Is het niets voor jou om jezelf eens net zo glad te scheren als die vent daar?” Bjorn keek naar de bloterik en zijn gezicht vertoonde nagenoeg hetzelfde afgrijzen als geëtaleerd door de bibliothecaresse. Maykel sloeg weer dubbel
en joelde: ”Zag je dat? Ook goed voor een filmpje! Eén ding is zeker. Morgen koop ik een mobieltje met filmcamera!”

© hardloopnieuws.nl