Hardloopnieuws

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Heb je dat nou ook? Spanning vlak voor een wedstrijd? Ik loop er al een dag van tevoren mee rond. Hoe laat is het loopje? Wanneer moet ik vertrekken? Kan ik carpoolen met een clublid?
De sporttas staat al klaar en is drie keer gecontroleerd op de inhoud. Alles wordt ingepakt volgens een eigen systeem, beginnend bij de voeten en eindigend bij het hoofd: Schoenen, sokken, chip, lange sportbroek, sportbroekje, shirt, jasje, hartslagband, horloge, zweetband.
Daarna volgt het schone ondergoed, handdoek, kam, zeep, shampoo, geld, eten, drinken, KNAU-pas enz. Op teletekst wordt pagina 704 opgezocht voor de weersvoorspelling en de eerste bespiegeling over hoe de wedstrijd te lopen wordt gemaakt.
De nacht is onrustig en in de periode tussen slapen en sluimeren loop ik de wedstrijd al een keer of drie. Is het een bekend loopje, dan heb ik er ook nog levensechte beelden bij. De praktijk heeft me al geleerd dat die dromen nooit uitkomen.
Na het opstaan gaan direct de gordijnen open en wordt gekeken welk weer de dag brengt.
Het ontbijt is uitgekiend en ruimschoots op tijd genuttigd. Word ik opgehaald, dan sta ik al een kwartier van tevoren op de uitkijk. Ik wil graag op tijd aanwezig zijn en raak in de stress als er iets tegen zit. In de auto worden de wederzijdse verwachtingen uitgesproken. Ik leg de lat voor mezelf nooit te hoog om teleurstellingen te voorkomen. De clubgenoten meten de te verwachten prestaties af aan hun indrukken van de trainingen. Daar gaat het me het lopen wel goed af. Lekker rennen met een groep om het niet. Dat kan ik prima, maar nu is het een wedstrijd. Daar moet ik het laten zien.
Het gerommel in het inschrijflokaal en de drukte in de kleedkamer maken me er nooit rustiger op. Ik voel mijn maag, moet voor de derde maal op zon ochtend een grote boodschap doen en het aantal keren dat er een plasje gedaan wordt is niet meer bij te houden.
Veel te vroeg sta ik bij de start en zie op mijn hartslagmeter dat de hartslag veel te hoog is.
De starter lost het startschot. Ik ben op weg en op zoek naar de juiste cadans. En ineens is het er dan. Dat ondefinieerbare gevoel, het gevoel dat het vanzelf gaat, dat alles op zijn plaats valt, dat je danst, dat je lijf werkt als een goed geoliede machine. Heerlijk, de spanning is eraf.

© hardloopnieuws.nl