Hardloopnieuws

Finishen vergt heldenmoed in de Spartathlon

Door Herman Weening

Spartathlon is een loopwedstrijd over 246 kilometer, start onder de Acropolis in Athene, finish maximaal 36 uur later in de stad Sparta. De tocht kent een prachtige geschiedenis. De wedstrijd volgt namelijk de route die Pheidippides bijna 500 jaar voor Christus gelopen zou hebben.De wedstrijd in Griekenland tussen Athene en Sparta (250 km) geldt als het summum voor de ultra-atleet. De finish is getrokken bij het standbeeld van Leonidas de Spartaanse legeraanvoerder.

De Nederlanders
Veel ultra-atleten dromen over deelname. Om mee te mogen doen moet een atleet minimaal 100 km binnen de 10:30 gelopen hebben in de laatste drie en een half jaar. Voor sommige van hen is het winnen van deze ultrawedstrijd een diepgewortelde wens. Een van hen is de Nederlander Wim Bart. Knol begon ooit in de triatlon en voltooide in 1989 een dubbele Ironman in Lelystad. Hij geldt al jaren als een groot talent in de ultraloop en dan vooral in de eendagswedstrijden. “Het liefst win ik de Spartathlon”, aldus Knol. Knol voltooide de Spartathlon nog nooit. In tweede en vierde positie moest de ultra-atleet al eens de strijd staken. In 2002 voor het laatst. Knol is drievoudig winnaar van de Jan Knippenberg Memorial. De Nederlanders Jeffrey Oonk Cees Verhagen en Ron Teunisse behoren tot de elite van de Nederlandse ultrasport die ooit op het podium stonden bij de finish in Sparta.Ron Teunisse is al jaren een living legend in de Nederlandse ultra-wereld.Ronald Teunisse heeft meerdere malen de Spartathlon in de top drie uitgelopen.

Angst en diepe indruk
Voor sommige van de Nederlandse deelnemers is de wedstrijd onvergetelijk.De Kapellenaar Jan van der Weijde is een van hen,,Na 150 kilometer was de eerste berg in de Spartathlon. Hij was een kilometer hoog en tien kilometer lang. Echt klimmen, want je klauterde soms tussen de stenen. En het ergste was nog dat je helemaal op jezelf was aangewezen. Eén collega liep bijvoorbeeld twee kilometer achter je, terwijl een ander er drie op je voor had. ,,Aan de onderkant van de berg dacht je dat je het zwaarste gehad had, en dan kwam er nog één. Vervolgens was er een vijftien kilometer lange snelweg die steeds op en neer ging. Dat was het zwaarst, vooral ook omdat er verkeer langs je heen reed en het stonk naar uitlaatgassen. Op het eind van die snelweg zag je Sparta liggen. Alleen moest je daarvoor nog wel twintig kilometer lopen. Het beroep van ultraloper is niet zonder gevaar, weet Van der Weijde. ,,Angstaanjagend, vindt hij het wel eens. ,,Je moet blijven opletten, hoe moe je ook bent. Een collega kan vallen. Als je daar dan overheen valt, kun je je lelijk blesseren. Verder is het oppassen voor uitdroging, voor diarree of hondenbeten. Ja, ook ik zat er wel eens over in de rats. Er waren van die troepen wilde honden in Griekenland. Ik hoorde ze in de verte. En steeds kwam dat blaffen dichterbij. Tijdens het lopen pakte ik een stok. Even verder pakte ik nog een steen. En vijf kilometer lang liep ik met een stok en een steen in mijn handen om me te kunnen verdedigen als het nodig was. Gelukkig gebeurde er niets. En ik liep hem uit, die Spartathlon. Ik kan nog steeds janken als ik de fotos ervan zie.

De oorsprong
Pheidippides was tijdens de oorlog die in Athene destijds woedde, de boodschapper die door zijn generaals werd bevolen naar Sparta te gaan om hulp in te roepen in hun strijd tegen de Perzen. Jaren later legde Herodotus de strijd tegen de Perzen, en daarmee ook de daad van de boodschapper, in detail vast. In zijn naslagwerk staat dat Pheidippides een dag na zijn vertrek al in Sparta arriveerde. Mythe „Het verhaal is later nog geromantiseerd“, vertelt Van der Wekke. „Het verzoek van Pheidippides werd afgewezen in Sparta en hij zou volgens de mythe de afstand ook weer hebben teruggelopen. Na de slechte boodschap te hebben afgeleverd bij zijn generaals, zou hij dood zijn neergevallen. Maar dat staat dus nergens op papier, alleen van de heenreis staat vast dat hij die echt heeft afgelegd.“ De Engelsman John Foden, commandant van de Royal Air Force en groot liefhebber van Griekenland en zijn geschiedenis, las over Pheidippides en vroeg zich af of het mogelijk was de afstand tussen Athene en Sparta werkelijk binnen twee dagen af te leggen. In de herfst van 1982 nam hij samen met enkele collegas de proef op de som. Hij had de route zo nauwkeurig mogelijk volgens de beschrijvingen van Herodotus uitgestippeld. Na 36 uur lopen kwam Foden in Sparta aan, een van zijn collegas was toen al een half uur ter plaatse, een ander finishte na 40 uur. Het klopte dus! In 1983 werd de eerste editie verlopen met 45 deelnemers overal uit de wereld. Sindsdien lopen jaarlijks enkele honderden mensen de loodzware tocht. Hiermee was de Spartathlon geboren. De wedstrijd geldt sindsdien als het summum voor de ultra-atleet.

Record
Het tijdsrecord staat al twintig jaar op naam van viervoudig winnaar Yannis Kouros, die de afstand in 1984 aflegde in 20 uur en 25 minuten. Een simpel rekensommetje leert dat als je 246 kilometer binnen 36 uur wil afleggen, je minimaal 6,8 kilometer per uur moet lopen om op tijd te finishen. De organisatie heeft onderweg 75 checkpunten ingelast en voor al die punten zijn maximale doorkomsttijden vastgesteld. Ben je onderweg al ergens te laat, dan lig je er dus uit. Jaarlijks finsht slchts eenderde van de deelnemers. Men moet moet heel nauwkeurig een loopschema opstellen, de eerste veertig kilometer gaan het snelst, daarna wisselt het een beetje, onder meer omdat er in de tweede helft van de race nog twee flinke klimmetjes (helling 10 procent) in het parcours zitten.Het grootste gevaar zit hem in het afkoelen ‘s nachts. De temperatuur daalt vrij snel en als je al een tijd aan het lopen bent, wordt je lichaam daar niet meer warm van. Het is dus zaak door het aantrekken van dunne laagjes thermokleding me tegen die kou te weren. Verder is voldoende en op tijd eten en drinken belangrijk. De laatste winnaar was in 2002 de Oostenrijker Thalmann in 23.28.24 uur

Klik voor website van de organisatie

© dehardloopkrant.nl