Hardloopnieuws

Hardlopen door Henk van Duuren

Volgens afspraak pikte John Carpenter, een goed gesoigneerde, strak gekapte en eigentijds gekleed clublid me op met zijn auto. Als laatste van een viertal stapte ik in. John trapte daarna direct flink op het gaspedaal om ons duidelijk te maken dat we in een echte bolide zaten. Als vertegenwoordiger beschikte hij over een ruime auto, met airco, volop zitcomfort, een riante kofferbak, een ingebouwd klerenhangertje voor het mooie pak en een ultramodern audiovisueel gestuurd navigatiesysteem . “Na tweehonderd meter rechtsaf!” meldde een vriendelijke vrouwenstem. Ze bleef maar aanwijzingen geven en John toonde ons trots het schermpje dat aan gaf waar we ons bevonden. De bewondering van de medereizigers was groot. Die Engelsman had het me toch maar mooi voor elkaar. Goede baan, mooi huis, prachtige auto en ook nog eens tijd om veel aandacht aan het hardlopen te besteden. Deels omdat hij sporten heel leuk vond, deels omdat hij dan kon pronken met zijn fraai afgetraind en gebruind lichaam.

De bestemming voor vandaag was het plaatsje Zwiggelte in het hart van de provincie Drente. Onze coach had ons overgehaald om daar eens te gaan lopen. Het moest een bijzondere loop zijn. Hij wilde ons niet zeggen waarom dat het geval was. “Wacht maar af. Je zult wel zien!” was het enige dat we van hem los konden krijgen. Ik had de website van de vereniging op internet opgezocht, maar kon niet ontdekken waarom deze loop zo bijzonder moest zijn. We zouden het inderdaad wel zien.

“Bestemming bereikt!” kirde de navigatiestewardess. We waren aangekomen in het hart van Drente, dat stond namelijk op een bord bij de camping aan de andere kant van het kanaal. De auto werd aan de overkant van de brug in de rijkelijk met fluitenkruid begroeide berm geparkeerd. De passagiers konden nog net rechts uitstappen zonder in het kanaal te belanden. John gaf nog even een demonstratie weg. In zijn hand had hij een kaartje en daarmee sloot hij de auto af. Het bleek een chipkaart met unieke code waarmee de auto geopend, gesloten en gestart kon worden. Weer zon verbazingwekkend stukje moderne techniek. John glunderde vergenoegd toen hij de auto afsloot en stak het kaartje in zijn broekzak.

De inschrijving bleek in de hal van een machinehandel te zijn. We moesten tussen de landbouwmachines door manoeuvreren om bij de inschrijftafels te komen. Op onze vraag waar de kleedkamers waren kwam van een dametje van een heuse informatie balie het vriendelijke antwoord: “Deur disse winkel rechts en dan goa ie de eerste deure rechts in. Ut wis zich vanzoalf!” Winkel in, eerste deur rechts en…we belandden in het magazijn van het bedrijf. Overal schappen met materialen, slangen, ijzerwaren en daartussen een hele serie fietsen. “Coach..zijn we hier wel goed?” Hij grijnsde en zei dat er vorig jaar stoelen stonden in plaats van fietsen. Ieder zocht een plekje tussen de schappen en kleedde zich om.

We wilden het magazijn verlaten en zagen opeens dat John de gehele inhoud van zijn tas op de vloer had uitgeschud. Wanhopig kijkend zocht hij ieder plekje van de tas en van de kledingstukken na. “Ik ben mijn sleutelkaart kwijt!” zei hij, reagerend op onze verbaasde blikken. Met zijn allen gingen we het kaartje zoeken. In zijn spullen, op de schappen, op de vloer, in de hem omringende dozen, maar het kaartje bleef onvindbaar. De zoektocht werd verlegd naar de inschrijfhal, de weg terug naar de auto, langs de rand van het kanaal en op ieder plekje waar John vertoefd had. Zonder resultaat. Wat nu te doen?

John had een oplossing. Uit het niets toverde hij een ultramodern en minuscuul telefoontje tevoorschijn. Eén druk op de knop en hij had contact met zijn vrouw. Ze kwam het reservekaartje direct brengen en zou nog voor de start van de halve marathon op de locatie kunnen zijn. “Dan ga ik toch lopen!” zei John, schijnbaar terugkomend op een eerder door hem genomen beslissing. Waarschijnlijk was hij bang geweest dat iemand er tijdens de wedstrijd met zijn auto vandoor zou kunnen gaan. Nu kon zijn vrouw de auto in de gaten houden en hij met een geruster hart draven door het Drentse landschap.

Vijf minuten voor aanvang van de wedstrijd stuurde een knappe, blonde vrouw haar autootje tot vlak voor de startstreep. De coach zei dat dit nieuw was, want vorig jaar hadden ze geen rondemiss. De dame stapte uit en liep direct op John af. Ze streelde hem over het hoofd en gaf hem een dikke zoen. Onze monden vielen open van verbazing en afgunst. Op het moment dat ze zei dat ze het startkaartje bij zich had begrepen we pas dat het zijn vrouw was. Er stapte ook nog een jongetje van een jaar of tien uit. Met een “Lekker slim, hè pap!” verwelkomde hij zijn vader. Tijd om te reageren was er niet, want de speaker riep ons naar de meet en startte de wedstrijd.

De tocht voerde ons over prachtige Drentse wegen met veel groen. Er waren lange rechte stukken bij en een forse wind maakte dat er flink gebuffeld moest worden. Na zon tien kilometer kwamen we in de luwte van het bos en via smalle weggetjes en fietspaden werden we door oude bossen en langs pittoreske vennetjes geleid. Het was een tocht om te genieten van het lopen en de prachtige natuur waarin je dat mocht doen. Veel publiek was er niet, maar ieder die je tegenkwam moedigde je aan en trakteerde je op een applausje. Het grootste deel van de tocht was de rust en de stilte je lotgenoot. Bij de finish viel voor ons het doek van deze mooie loopfilm. John kwam moe en voldaan over de finish, dankbaar het applaus en de kussen van zijn “rondemiss” in ontvangst nemend.

Na het douchen en de prijsuitreiking, waarbij bekers, bloemen en cadeaubonnen werden verstrekt, zochten we John zijn bolide weer op. Hij stond er nog en het reserve startkaartje werkte perfect. Binnen twee minuten zong de boordpilote alweer: “Na 100 meter rechtsaf!”

Onze coach had gelijk gehad. Het betrof inderdaad een bijzondere loop door de plek en de wijze waarop het georganiseerd was. Voor ons werd hij nog gedenkwaardiger door het incident met het startkaartje. “Bij de volgende afslag linksaf!” klonk het lieflijk en we zoefden verder door het Drentse land.

© Henk van Duuren