Hardloopnieuws

Hardlopen door Henk van Duuren

De lente kwam snel met ongekend hoge temperaturen. De natuur ontwaakte met een duizelingwekkende vaart uit de winterslaap. De voorjaarsplanten knalden uit de grond en sierden het groener wordende landschap. Ik hoorde de Grutto en wist dat de lente definitief aangebroken was.

Na een studietweedaagse zag ik, bij het uitstappen uit mijn auto, dat de lentekriebels ook dit jaar weer bij mijn vrouw in de bol geslagen waren. In de tuin stonden frisse plantjes en voor de deur lag een gloednieuwe mat met daarop het woord welkom. Daar was het niet bij gebleven, want bij het betreden van de woonkamer herkende ik die nauwelijks. Alle meubels stonden op een andere plaats en overal waren nieuwe kleedjes, bloempotten, vaasjes en andere prullaria geplaatst. Mijn vrouw stond glimmend van trots middenin de kamer te wachten op mijn complimenten. Ik gaf haar die en bekroonde al haar daadkracht met twee pontificale zoenen op beide wangen.

Op de bank gezeten deed ze uitgebreid verslag van de metamorfose van onze woonkamer. Met de buurman had ze de meubels verplaatst en ze had toch zulke geweldige koopjes gedaan op de woonboulevard. Dat had ik ook gezien en vroeg haar wat ze met al die andere spulletjes gedaan had. Nee, die had ze niet weggegooid. Daar had ze een goed plek voor gevonden in mijn hobbykamer. Alarmbellen begonnen te loeien in mijn hoofd, want als geen ander ken ik de jaarlijkse, niets ontziende schoonmaakwoede van mijn vrouw. Ik kon nog net de drang onderdrukken om meteen naar boven te stuiven. Mijn vrouw zag mijn opkomende paniek en stelde me gerust. Ze had het alleen maar een beetje opgeruimd. Ik hield het niet meer en vloog naar boven.

Op het eerste gezicht had ze gelijk. Mijn chaotische, maar precies bij mij passende kamer, trof ik ordelijk aan. Zo te zien was alles er nog, alleen ordelijker gerangschikt en beslist stofvrij. Maar waar had ze haar prullen nou opgeslagen? Al mijn kasten had ik toch boordevol met mijn eigen schatten. Ik trok de kast met mijn collectie loopschoenen open en zag alleen maar vaasjes, bloempotten en verder niets. Binnen tien seconden had ik alle kasten gecontroleerd en ontdekte onderin mijn kleerkast met loopkleding alleen het laatste paar loopschoenen. Mijn vrouw was me achterna gelopen en zei dat ze al die oude afgetrapte schoenen maar eens weggegooid had. Wat mij bezielde om die troep te bewaren. Troep, wat troep! Aan ieder paar schoenen zat een kaartje, met daarop jaartal en het meest aansprekend resultaat dat ik er mee behaald had. Het was mijn archief, het waren mijn tastbare herinneringen, het was meer dan 20 jaar loopplezier. Ik snelde naar de vuilniscontainer. Die was helemaal leeg! De ophaaldienst was de vorige dag geweest.

Ik sjokte bedroefd naar mijn hobbykamer. Boos worden op mijn vrouw had geen zin. Het kwaad was toch al geschied. Ik vroeg me af of ik de schoenen nog kon achterhalen. Dat idee liet ik gauw varen. Gelukkig had ik de map met al mijn uitslagen nog wel en de medailles hingen keurig aan de wand. Mijn vrouw zag mijn beteuterd gezicht, haalde niet begrijpend haar schouders op en verliet, wijselijk zwijgend, het vertrek. Volgend jaar, bedacht ik, zou ze weer die drang krijgen om alles schoon te maken. Maar niet meer in mijn kamer, dat stond voor mij als een paal boven water. Dat vergde wel enige actie. De volgende dag was ik de bezitter van een kluisje met daarin mijn looparchief en mijn medailles. Op de kleerkast en de kamerdeur kwamen sloten en op de deur een bord met verboden toegang. Ik hoop dat het afdoende is, maar of ik in het voorjaar weer deelneem aan een studietweedaagse, dat betwijfel ik.

© Henk van Duuren