Hardloopnieuws

Vroeger…..

Door Jeroen van Damme

Er  was eens een klein manneke van 5 jaar met een grote droom…net zo hard lopen als de echte grote mannen op de atletiekclub.

Toen ik onlangs op zolder was kwam ik ze weer tegen.  Een doos vol met goed gearchiveerde foto’s, krantenknipsels en uitslagen. Keurig op datum, plaats en tijdstip.

Voor de jongelui van tegenwoordig, een krant is een verzameling van artikelen die je op maandagmorgen vroeg bij het tankstation ging kopen om de sport van het afgelopen weekend van a tot z uit te pluizen.

Leuk om al die plaatsnamen weer voorbij te zien komen.

Roosendaal, Oud Gastel, Dronten, Egmond, Schoorl, Apeldoorn, Eindhoven, Vught,Voorthuizen, Rijsbergen….om er maar een paar te noemen.

Waar het lopen in de begin jaren meer weg had van een hijgend hert dat nog net de lokale kogelstoter in de crossen voor kon blijven, groeide langzaam maar zeker tot een uit de hand gelopen hobby…voor een normale buitenstaander meer een gek die loopverslaafd was.

Weken van 200 km waren meer regelmaat dan uitzondering,  op het Griekse eilandje Corfu lukte het zelfs om in één week 270 km te draaien.

Na een duurloop van 59 minuten en 59 seconden moest er toch nog een extra lusje gelopen worden om maar niet onder het uur te blijven.

Kwam op zondagavond het logboektotaal op 199,5 km uit dan zat er niets anders op om de loopschoenen weer aan te doen voor die laatste 500 m.

Als voorbereiding op de marathon werd zelfs een keertje solo de 42,195 km in 2.22 uur op de klok gezet.

Illustere namen als Van Hest, Vermeule, Versteeg, Gommer, Krotwaar, Maase, Lauret, Otten, Rijken, Baart en vele anderen vormen een rode draad door mijn plakboeken heen.

Grenzen werden verlegd…

Van A naar B ging steeds sneller en sneller. Via 10 en 9 minuten kwam ik op de 3 km uiteindelijk net onder de 8 terecht. Al scheelde dat letter en figuurlijk maar een haar (7.59.96).

Op de 10 km bleef de teller uiteindelijk ergens in de 28 minuten hangen.

Op de halve is het nooit gelukt om onder het uur te blijven al mag ik met een lage 1.02 ook niet echt klagen.

De dubbele afstand was altijd een soort haat-liefde verhouding. Waarschijnlijk niet mijn sterkste afstand, maar met de 2.13.48 zijn er tegenwoordig toch nog wel wat groentjes die hun tanden hier op stuk gaan bijten.

Nu ruim 37 jaar later….als 30 plusser (lees 42) moest ik er onlangs nog aan denken…soms zijn dromen toch geen bedrog.

Duizenden kilometers over  zand, bos, strand, baan en weg,  door zon, regen, wind, hagel, sneeuw, met blijdschap en teleurstellingen, ups en downs.

Misschien niet altijd even verstandig getraind, maar één ding weet ik wel…optimaal genoten van elke pas.

© hardloopnieuws.nl