< terug

Warm He, mama

21 januari 2014 (0 reacties)

Hardlopen


Marathonloper Henk van Duuren schrijft voor hardloopnieuws de column “hardlopen”.

“Afslag 16 van de A20! Kan niet missen!” is onze informatie en daarom sta ik op de afgesproken tijd samen met mijn vrouw bij het metrostation Alexander. Zoonlief, uitgeslapen want hij heeft een hotelletje gepikt, komt er even later aan met dagkaartjes voor de metro. Bij zijn poging om de Fortis Marathon Rotterdam te lopen in een persoonlijke recordtijd zijn we ingeschakeld. We mogen hem van speciale sportdrankjes voorzien op punten op het parcours, die goed met de metro te bereiken zijn. We hebben er wel zin in. Het is namelijk prachtig weer en dit mooie festijn willen we graag van dichtbij mee maken.

Het duurt even voordat er een treintje komt. Meerdere hardlopers betreden het perron. Een vrouw van ongeveer vijftig jaar, gekleed in modieuze sportkleding, keurig gekapt, een trendy zonnebril op het hoofd, met een zichtbaar goed afgetraind lichaam en het startnummer F2541. correct aangebracht, komt naast ons staan. Ze heeft óók een begeleidingsstaf bij zich, een man en twee jonge dames. Bij de jongste van de twee hoogblonde schoonheden, die ik op een jaar of 14 schat, is aan houding en gezicht af te lezen dat ze deze actie van haar moeder niet kan waarderen, niet snapt. Waarschijnlijk hoopt ze ook stiekem dat niemand uit haar vriendenschaar haar vandaag zal zien. Dat zou pas echt gênant voor haar zijn. Het andere, iets oudere meisje, straalt daarentegen en kijkt trots naar haar moeder. In haar hand heeft ze een beertje op een omgekeerde bezemsteel en daaronder hangt een spandoekje met een voor deze dag actuele en lieflijke tekst: “Warme He, mama! Zet ‘m op!”. De W en H van het spandoek zijn afwijkend van kleur en daardoor is er ook te lezen ‘arme mama.

Haar moeder, Marja Bosje vertelt ze tussen neus en lippen door, gaat haar tweede marathon lopen. Ze loopt pas een paar jaar hard en na de marathon van Amsterdam, die ze in 3 uur en 39 minuten liep, wil ze vandaag 3 uur en 30 minuten realiseren. Ze kijkt naar de lucht en verzucht: “Prachtig weer voor ons, maar minder voor mama. Het wordt vandaag veel te warm om de marathon te lopen. Vandaar dit spandoek!” We stappen in en rijden met zijn allen naar het metrostation Beurs in hart van Rotterdam. Bij het uitstappen zie ik nog even het beertje parmantig dansend boven de menigte uitsteken.

Voordat het startschot klinkt splitsen we ons op en gaan met de metro op weg om op tijd op onze posten te zijn. Dat lukt allemaal wonderwel en dankbaar pakt zoonlief de drankjes aan. Het is erg warm en dat is hem ook aan te zien. Zijn tred is toch steeds soepel, pakt de spullen aan met een lach en steekt steeds de duim omhoog. Dat persoonlijke record komt er vandaag, ondanks de hitte, wel.

Bij kilometer 15 zie ik de blonde meisjes ook staan. Ze moedigen hun moeder aan als die langs komt en er nog fris en vrolijk bij loopt. Je ziet aan Marja Bosje af dat ze goed geprepareerd aan de start is verschenen. Iemand die werkt vanuit discipline en volgens een strak schema. De hitte is echter fnuikend en tussen kilometer 20 en 25 gaat het zichtbaar minder goed. Het is alsof er een groot vraagteken op haar voorhoofd staat met de zin er voor: “Waar ben ik in hemelsnaam toch aan begonnen?” Maar haar dochters staan, volgens afspraak op kilometer 27. Verzaken is er niet bij en ze houdt vol. Goed drinken en een enthousiast roepende en bewonderend klappende vriend bij kilometer 30 zorgen er voor dat ze zich herpakt. Twijfel, ondanks de uitstappende, zwalkende en flauw vallende lopers, is er niet meer. Bij kilometer 35 zie ik vastberadenheid op haar gezicht. “Die marathon gaat ze halen!” is mijn inschatting.

Dat doet ze ook. Jammer is dat de wedstrijd, vanwege de hitte, wordt geneutraliseerd op het moment dat Marja op kilometer 40 is aangekomen. Het deert haar niet, nog even iets drinken, nog even het hoofd verfrissen en zonder een centje pijn legt ze de laatste twee kilometers af. Als ze onder luid applaus de finish passeert toont de klok een tijd van 3 uur en 44 minuten. Een opmerkelijke prestatie voor een vrouw, die toch op latere leeftijd begonnen is met hardlopen. De vooraf gestelde conclusie van de dochter van Marja Bosje, dat haar moeder een ‘arme mama is door de hitte, deel ik niet met haar. Voor mij is ze vandaag, ondanks het persoonlijke record van mijn zoon, ijskoud de beste.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Warm He, mama

16 april 2007 (0 reacties)

Hardlopen


Marathonloper Henk van Duuren schrijft voor hardloopnieuws de column “hardlopen”.

“Afslag 16 van de A20! Kan niet missen!” is onze informatie en daarom sta ik op de afgesproken tijd samen met mijn vrouw bij het metrostation Alexander. Zoonlief, uitgeslapen want hij heeft een hotelletje gepikt, komt er even later aan met dagkaartjes voor de metro. Bij zijn poging om de Fortis Marathon Rotterdam te lopen in een persoonlijke recordtijd zijn we ingeschakeld. We mogen hem van speciale sportdrankjes voorzien op punten op het parcours, die goed met de metro te bereiken zijn. We hebben er wel zin in. Het is namelijk prachtig weer en dit mooie festijn willen we graag van dichtbij mee maken.

Het duurt even voordat er een treintje komt. Meerdere hardlopers betreden het perron. Een vrouw van ongeveer vijftig jaar, gekleed in modieuze sportkleding, keurig gekapt, een trendy zonnebril op het hoofd, met een zichtbaar goed afgetraind lichaam en het startnummer F2541. correct aangebracht, komt naast ons staan. Ze heeft óók een begeleidingsstaf bij zich, een man en twee jonge dames. Bij de jongste van de twee hoogblonde schoonheden, die ik op een jaar of 14 schat, is aan houding en gezicht af te lezen dat ze deze actie van haar moeder niet kan waarderen, niet snapt. Waarschijnlijk hoopt ze ook stiekem dat niemand uit haar vriendenschaar haar vandaag zal zien. Dat zou pas echt gênant voor haar zijn. Het andere, iets oudere meisje, straalt daarentegen en kijkt trots naar haar moeder. In haar hand heeft ze een beertje op een omgekeerde bezemsteel en daaronder hangt een spandoekje met een voor deze dag actuele en lieflijke tekst: “Warme He, mama! Zet ‘m op!”. De W en H van het spandoek zijn afwijkend van kleur en daardoor is er ook te lezen ‘arme mama.

Haar moeder, Marja Bosje vertelt ze tussen neus en lippen door, gaat haar tweede marathon lopen. Ze loopt pas een paar jaar hard en na de marathon van Amsterdam, die ze in 3 uur en 39 minuten liep, wil ze vandaag 3 uur en 30 minuten realiseren. Ze kijkt naar de lucht en verzucht: “Prachtig weer voor ons, maar minder voor mama. Het wordt vandaag veel te warm om de marathon te lopen. Vandaar dit spandoek!” We stappen in en rijden met zijn allen naar het metrostation Beurs in hart van Rotterdam. Bij het uitstappen zie ik nog even het beertje parmantig dansend boven de menigte uitsteken.

Voordat het startschot klinkt splitsen we ons op en gaan met de metro op weg om op tijd op onze posten te zijn. Dat lukt allemaal wonderwel en dankbaar pakt zoonlief de drankjes aan. Het is erg warm en dat is hem ook aan te zien. Zijn tred is toch steeds soepel, pakt de spullen aan met een lach en steekt steeds de duim omhoog. Dat persoonlijke record komt er vandaag, ondanks de hitte, wel.

Bij kilometer 15 zie ik de blonde meisjes ook staan. Ze moedigen hun moeder aan als die langs komt en er nog fris en vrolijk bij loopt. Je ziet aan Marja Bosje af dat ze goed geprepareerd aan de start is verschenen. Iemand die werkt vanuit discipline en volgens een strak schema. De hitte is echter fnuikend en tussen kilometer 20 en 25 gaat het zichtbaar minder goed. Het is alsof er een groot vraagteken op haar voorhoofd staat met de zin er voor: “Waar ben ik in hemelsnaam toch aan begonnen?” Maar haar dochters staan, volgens afspraak op kilometer 27. Verzaken is er niet bij en ze houdt vol. Goed drinken en een enthousiast roepende en bewonderend klappende vriend bij kilometer 30 zorgen er voor dat ze zich herpakt. Twijfel, ondanks de uitstappende, zwalkende en flauw vallende lopers, is er niet meer. Bij kilometer 35 zie ik vastberadenheid op haar gezicht. “Die marathon gaat ze halen!” is mijn inschatting.

Dat doet ze ook. Jammer is dat de wedstrijd, vanwege de hitte, wordt geneutraliseerd op het moment dat Marja op kilometer 40 is aangekomen. Het deert haar niet, nog even iets drinken, nog even het hoofd verfrissen en zonder een centje pijn legt ze de laatste twee kilometers af. Als ze onder luid applaus de finish passeert toont de klok een tijd van 3 uur en 44 minuten. Een opmerkelijke prestatie voor een vrouw, die toch op latere leeftijd begonnen is met hardlopen. De vooraf gestelde conclusie van de dochter van Marja Bosje, dat haar moeder een ‘arme mama is door de hitte, deel ik niet met haar. Voor mij is ze vandaag, ondanks het persoonlijke record van mijn zoon, ijskoud de beste.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *