Hardloopnieuws

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Al geruime tijd kunnen we lopen in een witte winterse wereld. De temperaturen schommelen van rond het vriespunt tot waarden die je stimuleren om iets harder te lopen dan normaal. Een ondergrond van sneeuw en ijs maakt dat haast onmogelijk. Om de koude toch te meesteren zorgen een extra hemdje, handschoenen en een muts op het hoofd er voor dat er toch kilometers gemaakt kunnen worden. Kwaliteitskilometers, niet op snelheid, interval of iets van dien aard, maar kwaliteitskilometers in beleving. Hardlopen is immers ook genieten van de omgeving en de elementen. Zelfs met de felste kou en de hoogste sneeuw trek ik mijn hardloopschoenen aan om het lopen in de kou te beleven. Lopend in een landschap, dat we anders alleen van Kerstkaarten kennen, zie ik de natuur in een heel ander perspectief. Mijn looptempo is lager, het kijkplezier hoger en op sommige stukken in mijn woonomgeving waan ik me dan als de enige persoon op aarde. Mijn voeten zetten als eerste mens sporen in de sneeuw, naast die van hazen, konijnen, reeën en diverse soorten vogels.
Vandaag was het extra genieten doordat er een verse laag sneeuw was gevallen en een flets zonnetje het winters plaatje een nog fraaier aangezicht gaven. Bij elke stap knisperde de sneeuw onder mijn voeten en zorgde voor strakke sporen. Mijn tocht voerde langs een beek, waar het anders zo schuwe ijsvogeltje me niet leek op te merken en onafgebroken in water tuurde op zoek naar een visje. Om in het bos te komen moest ik even over een stuk verharde weg met autoverkeer. Hoewel ik in de berm ging lopen kon een automobilist het niet laten om op me aan te sturen, zodat de zilte sneeuwdrek hoog tegen me opspatte. Ik keek de auto verontwaardigd na en zag door de achterruit twee lachende gezichten. Even voelde ik boosheid in me opkomen, onderdrukte die, want waarom zou ik door die pesterij mijn dag laten vergallen. Het bos bracht stilte en af en toe een lichte regen van sneeuw, die smolt onder het winterzonnetje. Halverwege kwam een uitbundige groep hardlopers me tegemoet. Ze waren bezig met een fotoreportage voor hun website. Of ik even een groepsfotootje wou maken. Dat wilde ik wel en vereeuwigde de loopgroep in het prachtige winterse decor. Ik vervolgde mijn weg en een open plek, waar gekapt was, leek door de besneeuwde stronken op een surrealistisch landschap. Mijn terugweg had ik gepland langs de rivier, zodat ik de wind in de rug had. Duizenden grauwe ganzen vlogen onder oorverdovend gesnater verschrikt op door mijn komst. Ze vlogen een rondje en landden in de weilanden aan de andere kant van de stroom. Een groep knobbelganzen trok zich van mijn verschijning niets aan. Ze draaiden de koppen alleen bij en gunden me hun hautaine blik. Iets verder stonden schapen geel in de witte wereld. De zwarte exemplaren zorgen voor een popart effect en ik had er spijt van geen cameraatje bij me te hebben. Zwarte elzen hadden hun sneeuw als suikerpoeder gestrooid op een sloot met een op borstplaat lijkende fondanten ijslaag. Dichter bij mijn stadje gekomen trokken autos kinderen voort op een slee, die met een touw aan de trekhaak was bevestigd. Het leverde stralende kindergezichten met rode konen op en enigszins schuldig kijkende ouders. Bij het parkje werd ik onthaald op een regen van sneeuwballen en een enthousiast gejoel bij een treffer op mijn muts. Ik gooide gauw enkele ballen terug en maakte me gauw uit de voeten, voordat de jeugd nieuw ammunitie had gekneed. Het laatste stukje ging in sukkeldraf en vlak bij mijn woning keek ik nog even over de uiterwaarden naar het zonovergoten winterlandschap. Mooi hoor, machtig mooi!

Alle personen en/of gebeurtenissen komen voort uit de fantasie van de schrijver. Alle overeenkomsten met de werkelijkheid, bestaande personen of situaties berusten op louter toeval.