Hardloopnieuws

All along the Watchtower

Door Jitze Weber

Jitze Weber schrijft voor hardloopnieuws.nl zijn column “All along the Watchtower”. “All along the Watchtower” is een rocklied geschreven door Bob Dylan.

Als je te diep nadenkt over waar je loopt als je loopt kun je gemakkelijk op het verkeerde pad raken. Zie daar dat kleine bolletje om de zon draaien in een schijnbaar eindeloos universum. Je draait je rondje in het bos op een aarde die om zijn as draait en ook nog om de zon. Die zon volgt weer een lange route om het centrale zwarte gat van ons melkwegstelsel en dat stelsel is weer onderdeel van de lokale groep die dan weer binnen een ook nog eens steeds groter wordend heelal met honderden km/sec op weg is richting Virgocluster. Alles tolt en holt. Overal meer vragen dan antwoorden . Daar komt bij dat ieder antwoord meerdere vragen oproept en dat verklaart dat wij aardbewoners er maar niet uitkomen als het om zingeving gaat.De raarste hallicunaties gaan in boekvorm eeuwen mee. Ook het scheiden van weten en geloven biedt geen houvast. Om de overdosis denkactiviteit wat in bedwang te houden kun je gaan lopen. Dat kan helpen om ontsporingen te voorkomen, zo veel is wel duidelijk. De realiteit van een fartlektraining in het bos brengt je zwevend terug op aarde en eigenlijk is dat de enige reden dat ik na 25 jaar lopen nog steeds loop.

Van hersenen weten we bijzonder weinig. Ondanks onderzoek en prachtige scans met oplichtende gebieden is het nog altijd de vraag waarom het goed werkt als het goed werkt en waarom dat langer het geval is naarmate je goed traint. Vroeger gebruikte ik lithium om op de been te blijven, tegenwoordig loop ik. In mijn geval werkt dat. Dat werkt niet bij iedereen zo. Het brein is bij niemand hetzelfde en voor zover dat in aanleg zou kunnen voorkomen (bij een eeneiïge tweeling) verandert er ook nog van alles doordat niet iedereen hetzelfde parcours volgt in het leven.
Er zijn verklaringen mogelijk voor de effecten van hardlopen. Er vormen zich meer haarvaten, de doorbloeding in de hersenen verbetert en in training gaat de hartslag omhoog waardoor stoffen die in de hersenen geproduceerd worden gemakkelijker de plaats van bestemming bereiken. De brandstoftoevoer naar de hersenen verbetert, de suikers en de zuurstof komen beter en sneller in het hoofd. Dan hebben de wetenschappers het ook nog over bepaalde stofjes: dopamine, noradrenaline, endorfinen . Wat er vaak niet bij staat is dat de werkelijkheid veel complexer is. Dat geen enkel hormoon op zichzelf staat en dat er ontelbaar veel factoren zijn die niet bekend zijn, over het hoofd worden gezien danwel onderschat worden. Maar goed, een beetje zekerheid omtrent wat je doet is op zich leuk. Het legitimeert een deel van mijn dagbesteding richting degenen die niet snappen wat een 55-jarige huisvader bij nacht en ontij in die prut moet uitrichten.

Begin jaren80 waren het relatief nieuwe inzichten. Ondanks dat de reguliere methodes mij telkens weer deden terugvallen naar peilloze dieptes, kon ik op weinig begrip rekenen toen ik planmatig begon te trainen om zo de hulp en medicatie definitief af te kunnen schudden. Lopen deed je in die tijd voor de sport en zo kwam met de gezondheid ook wel de vervreemding. De wereld van cultuur is een tuin met mooie bloemen, maar wie er te veel aan ruikt raakt bedwelmd. De wereld van de sport lijkt heel gezond, maar Midas Dekkers heeft niet helemaal ongelijk als hij kritisch is op al dat gesport. Naast blessureleed is er de tijd die er aan op gaat. Erg lange trainingen kunnen een relatie onder druk zetten, gezondheidsklachten oproepen en uiteindelijk mis je meer dan je wint, zo kan het ook gaan.

Ergens anders lees ik in hardloopnieuws.nl dat steeds meer mensen de marathon lopen, maar dat de resultaten er niet beter op worden. Berlijn, vroeger liepen ze harder etc. Gezondheidslopers zijn meestal ook plezierlopers en het beste uit jezelf halen is niet altijd hetzelfde als zo hard mogelijk lopen.
Toch mis ik het soms wel, die wazige feesten van vroeger, wegdromen bij Fellini, de vloeistofdias boven de versleten autostoelen in een afgedankt klooster, de relletjes, het gejeuzel over Sartre, het gekloot op de Dam. Was het wel slim om de kop in de wind te gooien?
Het gaat zo het gaat, in mijn geval ver, lang en langzaam. Zo langzaam dat ik me maar zelden onder het startdoek begeef. Dat langzame lopen is beter voor mijn brein, maar slecht voor mijn eindtijd. Mijn training heeft als resultaat dat mij niet meer overkomt wat me altijd overkwam toen ik niet trainde en wat de meeste mensen zonder training toch al niet overkomt. Een heel gedoe. Gelukkig ben ik het leuk gaan vinden. Daar waren nogal wat kilometers voor nodig.

Tegenwoordig wemelt het van de gezondheid in het startvak en dat is natuurlijk prima. Op termijn zou het toch wel aardig zijn als we in Nederland wat meer aandacht kregen voor echt talent. Maak ruimte, dat doet de hemel ook de hele dag. Kijk als “midnight rambler” ook eens omhoog en je weet weer dat je niets kunt weten. Jemig de pemig, wat is de mensheid toch allenig. We hebben alleen elkaar, waarom dan allemaal op de loop?
Het regent al weer antwoorden.

© hardloopnieuws.nl