Hardloopnieuws

Hardlopen

Door Henk van Duuren

“Pap, wil je Walter begeleiden bij de marathon van Amsterdam? Mij lukt het niet om met Florian in het zitje voor op de fiets heel Amsterdam door te sjezen! Je doet het hè!” Ze schenkt me een stralende lach via het FaceTime scherm op mijn IPhone. Nee zeggen is geen optie, want op de achtergrond zie ik het hoopvol kijkende gezicht van mijn schoonzoon Walter.

 Het is zaterdagavond laat als ik in Amsterdam parkeer, mijn fiets van het rek haal en het laatste stukje richting het centrum rijd. Het kopje koffie is ingeschonken en voor me ligt het hele plan de campagne voor de volgende dag. Tijd van opstaan, vertrek, routebeschrijving en de drie plekken waar ik flesjes met een gelletje moet aanreiken. Het doel van Walter is om ruim onder de drie uur te finishen. We bespreken zijn trainingen en de testloopjes. Zijn verwachting en mijn inschatting verschillen enigszins. Als alles mee zit kan er onder de magische grens van 3 uur gelopen worden.

“Ik wil op de marathonlijst van Runnersworld en daar heb ik alles voor gedaan.” zegt Walter als we de volgende morgen richting de startplek, het Olympische Stadion, fietsen. Aan zijn voorbereiding kan het niet liggen. De trainingen zijn gedaan met de precisie van een Zwitsers uurwerk. Materiaal, voeding en fysieke ondersteuning, alles van de hoogste kwaliteit. Vol vertrouwen zie ik hem in de massa verdwijnen op weg naar de start.

 Met de nodige moeite vind ik me een weg door Amsterdam en moet flink doorfietsen om op tijd op de afgesproken plekken te staan. Rijnstraat, tussen kilometer 11 en 12, Walter loopt bijna op schema. Ik reik hem zijn flesje aan en al fietsend bereken ik dat hij ergens seconden heeft verloren. Niet veel. Maar toch! Jan Vroegopsingel, kilometer 24, fris ogend en lopend om en nabij de 4.15 per kilometer ontvangt hij breed lachend zijn energiedrankje. Om op tijd te zijn in de Molukkenstraat, kilometer 34, fiets ik me uit de naad, maar kom op tijd. Walter loopt nog steeds ontspannen, maar nu begint de marathon pas echt.

 Dochter Marlies staat in het Vondelpark en met veel kunst- en vliegwerk slalom ik door de mensenmassa. “Hij gaat het denk ik net niet redden, pap!” is haar begroeting. Een appje op haar telefoon geeft haar die informatie. “Het zal er om spannen!” Op dat moment passeert Walter en ze roept hem toe: “Versnellen, dan kan het lukken!” Marlies gaat huiswaarts en ik volg de route naar het Olympisch Stadion.

 Met medaille om staat Walter te turen naar zijn horloge. “Als dit de bruto tijd is, dan is het gelukt! Ik twijfel er wel over.” Het schermpje geeft 3.00.06 aan. Wanneer we huiswaarts fietsen moppert Walter op de mensen die voor oponthoud zorgen omdat ze in het verkeerde start vak staan, de smalle wegen waar het moeilijk passeren is en het feit dat hij na 3 kilometer al een plasje moest doen.

 Thuis wachten we op de definitieve uitslag. We zien Walter hopen, eigenlijk tegen beter weten in. Het blijkt dat hij een prima klokje heeft. 3.00.07 staat er achter zijn naam in de uitslagenlijst. “Net niet!” concludeert hij teleurgesteld. “Dan probeer je het gewoon nog een keer!” opper ik. Zijn ogen schieten vuur. “Ik ben het trainen en al dat lopen helemaal zat! Het is goed zo!”

Op facebook ontvangt hij een reactie op zijn prestatie: “Topprestatie. Hoewel, die 7 seconden zullen je blijven achtervolgen.” Walter lacht er om en ik zie meteen twijfel in zijn ogen. Onder de drie uur en een plek op de marathonlijst van Runnersworld voor Walter, het lijkt me een kwestie van tijd!

© hardloopnieuws.nl