Hardloopnieuws

Een week na de aankondiging dat haar laatste beroep tegen haar vierjarige dopingschorsing bij het Federale Hooggerechtshof van Zwitserland was afgewezen, kwam de Amerikaanse recordhoudster op de 1500 en 5000 meter voor vrouwen Shelby Houlihan met een lange verklaring waarin ze haar gedachten over haar zaak deelde.

Houlihan had sporadisch updates gegeven sinds het nieuws van haar positieve test in juni 2021 bekend werd, maar had ervan afgezien om uitvoerig over de details van haar zaak te spreken “omdat ze de AIU (Athletics Integrity Unit) niet wilde provoceren tijdens haar beroepsprocedure”.

In een verklaring gericht aan “Clean Athletes,” legde Houlihan de stappen uit die ze het afgelopen jaar had genomen om te proberen haar naam te zuiveren, waaronder het testen van haar vitamines in een lab op verontreiniging en het inhuren van een privédetective om de foodtruck te onderzoeken waar ze de burrito at die Houlihan aanhaalde als de bron van het verboden steroïde nandrolon in haar positieve test. Ze bekritiseerde ook de Athletics Integrity Unit en de manier waarop die haar zaak behandelden.
“Voor een organisatie zich moet kunnen verantwoorden is dat nu totaal niet gebeurd schreef Houlihan. “Ik geloof dat het systeem meer gericht is op het verbannen van atleten dan op het achterhalen en waarderen van de waarheid. Ik geloof niet dat ze schone atleten beschermen…Ik geloof niet dat ik de eerste onschuldige atleet ben die dit is overkomen en tenzij we iets veranderen, zal ik helaas niet de laatste zijn.”

De verklaring van Shelby Houlihan

“Beste schone atleten,
Ik wil jullie vertellen over mijn ervaring met de antidopingorganisaties AIU en WADA, die in het leven zijn geroepen om jullie te beschermen. Jullie kunnen mij en mijn zaak steunen en geloven of niet. Als je dat niet doet, begrijp ik dat en dat is ok. Ik heb ook ooit in uw schoenen gestaan. Toen ik hoorde over die gevallen waarin atleten werden “betrapt” en hun verklaring was dat iets dat ze hadden geconsumeerd besmet was of wat het ook was. Ik vroeg me ook af of ze echt de waarheid spraken. Want hoe kun je dat echt weten, toch? Ik vertrouwde erop dat de verantwoordelijke antidopingbureaus hun onderzoek zouden doen. Ik stak er niet al te veel energie in, want het had niet echt invloed op mij of op wat ik deed. Ik wimpelde het af en ging door. Het enige wat ik met 100% zekerheid wist, was dat ik de dingen op de juiste manier deed en dat was het enige dat telde. Totdat het niet meer zo was.
Toen ik voor het eerst op de hoogte werd gebracht van mijn positieve test, was ik geschokt en depressief zonder woorden. Ik heb wekenlang elke dag gehuild. Mijn ergste nachtmerrie in deze sport was net werkelijkheid geworden. Ik had een positieve test zonder enig idee hoe het gebeurd was. Er moet toch een fout gemaakt zijn. Ik had niets gedaan. Hadden ze mijn monster verwisseld met dat van iemand anders? Heeft iemand geknoeid met de test? Hoe kan dit gebeurd zijn? Mijn gedachten raceten, ik probeer terug te denken aan december. Wat is in godsnaam 19-norandrosteron? Zou ik iets vreemds gegeten hebben? Heb ik een nieuw supplement genomen? Heeft iemand me iets gegeven waar ik niets van wist? Wat is er verdomme gebeurd?
Nadat de eerste schok was weggeëbd, probeerde ik gewoon te vertrouwen en te geloven in het drugstestproces. Het is er tenslotte om schone atleten te beschermen. Ik dacht dat als ze eenmaal begonnen met onderzoeken, graven en proberen de waarheid te achterhalen, ze duidelijk zouden zien dat ik onschuldig was en alles in orde zou komen. Het moest zo zijn. Ze verbannen geen onschuldige atleten. Ze beschermen hen. Toch?
Het proces was niet wat ik dacht dat het was of zou moeten zijn. Het was geen onderzoek met vragen, feiten checken, interviews, of iets van die aard. Ze hadden hun labmonster en dat was het. Zaak gesloten. Ik had het gevoel dat de realiteit was, “we hebben een positieve test op jou en dat is alles wat we nodig hebben. We geven niets om de waarheid. Sterker nog, we zullen alles doen wat we kunnen om te proberen je weg te houden en te weerleggen wat je waarheid ook is.”
Vanaf het begin was er een groot gebrek aan communicatie van de AIU over wat er gebeurde. Gedurende de eerste 4 maanden ontvingen we geen enkele update of tijdlijn, zelfs niet nadat we erom gevraagd hadden. De meeste van onze e-mails werden beantwoord met stilte. Voor zover ik wist, deden ze niets met mijn zaak. Ze zaten daar maar, lieten de tijd verstrijken terwijl ik niet mee kon doen en probeerden het zo lang mogelijk uit te stellen. Pas toen we het Hof van Arbitrage benaderden om tussenbeide te komen in de zaak, beschuldigde de AIU me meer dan vier maanden later daadwerkelijk van een dopingovertreding. Als ze niet tussenbeide waren gekomen, weet ik niet hoe lang ze daarmee door zouden zijn gegaan.
Voorafgaand aan mijn hoorzitting, bood de AIU mij een deal aan. Als ik mijn “schuld” zou bekennen, zouden we niet naar een hoorzitting gaan en zou ik een verbod van 3 jaar krijgen in plaats van 4 jaar. Hierdoor zou ik aan de volgende Olympische Spelen kunnen deelnemen en zou ik het geld besparen dat ik zou uitgeven om mezelf te verdedigen. Ik voelde niet dat dit een optie voor mij was, omdat ik wist dat ik niet opzettelijk vals had gespeeld, dus in plaats daarvan besloot ik te proberen voor mijn carrière te vechten en mijn reputatie te verdedigen.
Het was een zware strijd. Ik tegen hen. Zij hadden alles al wat ze nodig hadden. Ik had niets anders dan de kennis van mijn onschuld en geen echte manier om het te bewijzen. Wij vroegen hen een farmacokinetische analyse te doen, waarvan wij dachten dat die zou helpen om de bron van Nandrolone te bewijzen (was het exogeen of endogeen). Zij zeiden ons dat zij dat niet hoefden te doen, omdat dat niet van hen wordt verlangd. In mijn geval adviseerde het technisch document om een second opinion. Toen wij daarom vroegen, kregen wij opnieuw te horen dat dit weliswaar werd geadviseerd, maar niet verplicht was, en dat zij het dus niet deden en ook niet zouden doen.
Waarom zijn deze dingen niet verplicht voor u? Ik wil geloven dat als er tests kunnen worden gedaan om de waarheid aan het licht te brengen, dat verplicht zou moeten zijn. Ik wil geloven dat als we het hebben over iemand zijn toekomst afnemen, dat er meer dan één persoon over geraadpleegd moet worden. Vooral wanneer gebleken is dat die ene expert in een eerdere zaak een valse getuigenis heeft afgelegd tegen een andere atleet. U hebt mijn carrière, mijn reputatie en mijn toekomst in uw handen. Moet je niet verplicht worden om ervoor te zorgen dat je gelijk hebt?
Koortsachtig probeerden we manieren te bedenken om de waarheid zo goed mogelijk aan te geven. Ik stuurde een haarmonster naar Frankrijk om getest te worden door een van ’s werelds beste toxicologen. Het kwam 100% schoon terug. Zelfs geen spoor van Nandrolon, waarop de AIU toegaf dat het geen injectie kon zijn geweest. Ik zat in een stoel, aangesloten op allerlei verschillende draden, om een leugendetectortest te ondergaan onder leiding van hoog gekwalificeerde forensische polygraaf experts.

Ik slaagde met slechts een kans van 0.02% op bedrog. We huurden een privé-detective in om de eetgelegenheid te onderzoeken waar ik de avond voor de test had gegeten. We hebben al mijn vitamines en al het vlees dat ik daar had gegeten naar een lab gestuurd om te laten testen; zelfs al wisten we dat het bronvlees anders zou zijn dan wat ik 2 maanden geleden had gegeten. Geen van die tests gaf ons de antwoorden waar we op hoopten. We hebben deskundigen naar de resultaten van mijn monster laten kijken en ons hun professionele mening laten geven over de vraag of deze resultaten al dan niet mogelijk waren door de inname van varkensslachtafval. Het antwoord van de door ons geraadpleegde deskundigen was altijd ja, volgens deze niveaus is dit zeer goed mogelijk.
Dit alles was niet voldoende. In het eindoordeel verklaarde de jury dat zij mijn verklaring mogelijk, maar niet waarschijnlijk achtte. Met andere woorden, ik had de waarschijnlijkheidsschaal niet genoeg in mijn voordeel doen doorslaan. Daarom kreeg ik een schorsing van 4 jaar. Toen ik dat vonnis las, was ik zo kwaad. Hoe kon het allemaal niet genoeg zijn? Wat hadden we anders kunnen doen? Een 4 jarig verbod is voor atleten die opzettelijk doping gebruiken. Ze zeiden dat mijn verklaring mogelijk was, maar toch gaven ze me dezelfde straf als een atleet die opzettelijk doping gebruikt, terwijl er geen bewijs was dat ik dat had gedaan.
Tijdens dit hele proces heb ik een enorm gebrek aan menselijk respect gevoeld. Naar mijn mening doen ze er alles aan om je als atleet je meest waardevolle middel afhandig te maken: tijd. In hun ogen ben je schuldig. Einde verhaal. Voor een organisatie die predikt dat dingen op de juiste manier moeten worden gedaan, doen ze dat niet. Voor een organisatie die staat op verantwoordelijkheid, is er geen voor hen. Ik geloof dat het systeem meer gericht is op het verbannen van atleten dan op het achterhalen en waarderen van de waarheid. Ik geloof niet dat ze schone atleten beschermen.
Uiteindelijk hoef je me niet te geloven. Ik begrijp het. Er zijn zoveel atleten geweest die vals hebben gespeeld, betrapt zijn en hebben gezegd: “Ik heb het niet gedaan. Ik ben onschuldig.” Het is frustrerend dat het gewicht van deze woorden is gestolen door egoïstische en liegende atleten, te laf om verantwoording te nemen voor hun eigen daden, terwijl ze al het mogelijke proberen om weg te komen met wat ze hebben gedaan. Het is net zo oneerlijk en frustrerend dat u, door mij te geloven, gedwongen wordt om uw vertrouwen in de antidopingorganisaties in twijfel te trekken, die in het leven zijn geroepen om u te beschermen. Maar ik smeek u om uzelf te onderwijzen, vragen te stellen en nog eens te kijken naar de organisaties die u uw carrière en uw toekomst toevertrouwt. Ik wou eerlijk gezegd dat ik er niet persoonlijk door getroffen hoefde te worden om te zien wat er aan de hand was en er iets aan te willen doen.
Ik geloof in het systeem zoals het zou moeten zijn, niet zoals het is. Ik hoop dat ik door dit te schrijven verandering teweegbreng, zodat dit niet meer gebeurt met onschuldige atleten. Maar op z’n minst hoop ik dat het wat bewustzijn voor het probleem brengt. Ik geloof niet dat ik de eerste onschuldige atleet ben die dit overkomt en tenzij we iets veranderen, zal ik helaas niet de laatste zijn.”

Bron Letsrun.com