Hardloopnieuws

Andrea Deelstra kampte na de marathon van Berlijn met een mysterieuze blessure.Ze kon niet lopen en lag feitelijk alleen maar op bed of zat in de rolstoel. Gelukkig gaat het nu weer wat beter met haar. Hieronder haar relaas

Voor ik van wal steek met een verhaaltje over mijn eerste twee weken na de marathon even een bedankje. Een bedankje, wat?dikke dank! aan iedereen die van zich liet horen, mij een hart onder de riem stak of gewoon even interesse toonde in de voortgang van mijn herstel. En ook een hartelijk welkom in mijn team aan de nieuwe supporters en bedankt voor het vertrouwen!

Goed dan nu over mijn mysterieuze blessure (zie verslag marathon).
In de week na de marathon was ik twee keer in Ede (Gelderse Vallei ziekenhuis afdeling topsportgeneeskunde). Eerst een röntgenfoto en daarna een mri gemaakt van mijn bovenbeen, heup en bekken. Weinig bijzonderheden. Behalve iets meer vocht en meer spierschade in het been dat t niet meer doet. Advies: oefeningen doen, rust nemen, volgende week terugkomen. Die eerste week nam de pijn steeds verder af. Op zaterdag stond ik voor het eerst tussen twee krukken, maar wandelen dat ging nog niet. Zondag t/m woensdag weinig vooruitgang. Woendag weer een mri en neurologische check; rug en hoofd om beknelde zenuwen en schade in ‘t hoofd uit te sluiten. Uitgesloten. Ik bleef het gevoel van een beknelde zenuw houden en/of spierscheurtje. Nu is ‘t niet de eerste keer dat ik iets heb wat artsen voor een raadsel stelt. Maakt dit me onzeker of raak ik dan gefrustreerd? Iets wat veel mensen me vragen. Nee. Ik weet dat ik goed op m’n eigen gevoel moet en kan vertrouwen.
Donderdag bij mijn vaste en vertrouwde fysio, Herbert, die ook in Berlijn was en mij een paar uur na de finish onderzocht. Wij zaten op één lijn wat betreft mogelijke oorzaak van de bewegingsbeperking, aansturingsprobleem en krachtverlies. Hij zette heel lokaal “ultrageluid” in als behandeling. Al na de 1e behandeling was de passieve bewegingsuitslag (been bewogen door iemand anders zonder zelf kracht te zetten) vele malen groter . Hierna deden we heel gerichte oefeningen voor de aansturing. En ongelofelijk, de volgende ochtend kon ik zowaar een beetje wandelen. Okay, wankel en heel erg zoekend naar de juiste volgorde van aanspannen van m’n spieren en tussen krukken, maar wow!

Lees hier verder