Na het wedstrijdverslag van Frank Futselaar en Bart van Nunen schreef vandaag Andrea Deelstra op haar weblog het wedstrijdverslag van haar geslaagde marathon in Valencia. Ook zij wist zich te kwalificeren voor de Olympische marathon in Sapporo 2021

In het Spaanse Valencia stond een ongekend sterk deelnemersveld aan de start. Enkel de elite atleten mochten lopen en er golden strenge regels i.v.m. het Coronavirus. Het was een race van hoog niveau en ik voelde mij enorm bevoorrecht om bij deze selecte groep atleten te horen. 194 starters (dames + heren), 133 gefinisht. Relatief veel uitvallers dus. De kille, harde wind bleek een scherprechter afgelopen zondag. Dat de wind een factor in de race zou worden was heel duidelijk. Het belang van snel in de juiste groep komen te zitten was van groot belang. Ik werd getipt dat een Spaanse atlete zou vertrekken op het Spaansrecord (2.26.51). Dat zou mijn groep moeten worden, maar het was op voorhand geen groep. De groepen met door de organisatie aangewezen “hazen” vertrokken op tempo 2u17, 2u21 2u29.30 (internationale Olympische limiet) en daarachter nog twee groepen. Mijn / onze Olympische limiet staat echter op 2u28.30 dus was ik heel blij met die Spaanse en haar haas.

Tijdens de online technicalmeeting reageerde er Zweedse mannelijke hardloper via de live chat. Hij vroeg zich af of er dames waren met plannen op 2u27 tempo te vertrekken. Van het één kwam het ander, hulde aan het internet! Normaal kom je elkaar namelijk wel tegen in de hotellobby of bij het eten, maar nu moest je als atleet op je kamer blijven. Even iemand aanspreken over zijn/haar raceplannen en samenwerking is dan lastig. Nou goed, nu werden de contacten razendsnel gelegd.

Zodoende kon ik zondag aansluiten in een heel mooi groepje. Als gezegd, de koude wind was een scherprechter en die groep was van groot belang. Wat er ook gebeurde t/m 32km wilde ik sowieso in de groep blijven. Daarna had de wind minder invloed en zou alleen lopen een minder groot probleem opleveren. Door die koude wind heb ik gedurende de race geen moment warme benen gehad. En ondanks ik echt liep te joggen, voor mijn gevoel dan, de eerste 25km kreeg ik toch last van krampjes. Ik wilde perse in mijn, inmiddels flink afgeslankte, groep blijven en ben iets geforceerd gaan lopen, denk ik. Op 33 of 34km moest ik lossen. Natuurlijk was dit niet leuk, maar ik wist ook dat het vanaf hier solo mogelijk was het tempo er voldoende in te houden. Wanneer je benen soms niet doen wat jij tegen ze zegt, wordt het helaas toch lastig om tempo te houden. In mijn hoofd bleef ik fris, positief en was ik bezig met “netjes lopen, ritme lopen” en had goed door hoe de tijdsmarge was. De marge die ik had op de Olympische limiet liep hard terug, maar ik wist gewoon dan ik het ging halen hoe klein de marge achteraf ook bleek. In de laatste paar honderd meter heb ik nog twee keer op mijn klokje gekeken. “KOM OP, JE HAALT HET!” Schreeuwde ik in mijzelf. Een paar passen vor de finishlijn kreeg ik zo’n kramp, dat ik letterlijk over de finish duikelde. Maar wat hinderde het?! Mijn tweede Olympische Spelen komen eraan!!!
Ik baal alleen een beetje van het niet lopen van een PR., maar ik weet (zeker na zondag) dat ik het in mij heb dat PR van in de 2u26 te verpulveren. Zondag was dat geen hoofdzaak en dus hoor je mij niet klagen.
Zonder de steun van mijn begeleidingsteam, sponsoren, supportersclub,, vrienden, familie en mijn vriend was ik niet tot hier gekomen. BEDANKT allemaal dit is ook jullie aandeel!!!

Lees verder op haar website